Błogosławiona Salomea, księżniczka z piastowskiego rodu, już w dzieciństwie pragnęła poświęcić się Bogu. Z przyczyn politycznych została wydana za węgierskiego księcia Kolomana, który uszanował jej decyzję życia w czystości. Jako władczyni, Salomea otaczała macierzyńską troską swych poddanych, zwłaszcza najbardziej potrzebujących, nie przestawała jednak tęsknić za życiem kontemplacyjnym. Bóg spełnił pragnienie jej serca: już po śmierci męża Salomea wstąpiła do klasztoru w Zawichoście, stając się pierwszą polską klaryską. Zmarła w 1268 roku, a jej relikwie spoczywają w kościele franciszkanów w Krakowie.
Bł. Karolina Kózkówna, dziewica, męczennica (1898-1914). Urodziła się w podtarnowskiej wsi Wał-Ruda. Rodzice jej posiadali niewielkie gospodarstwo. Pracowała z nimi na roli. Była prostą, religijną dziewczyną. Zginęła na początku I wojny światowej. Carski żołnierz uprowadził ją przemocą, gdy broniła się pragnąc zachować dziewictwo, bestialsko zamordował. Po kilku dniach znaleziono jej zmasakrowane zwłoki. Pochowano ją w parafialnym kościele we wsi Zabawa.
W 1987 roku Jan Paweł II beatyfikował Karolinę w Tarnowie.
Św. Elżbieta urodziła się na Węgrzech w roku 1207 jako córka Andrzeja II, króla Węgier i Gertrudy, siostry św. Jadwigi. W wieku pięciu lat została zaręczona z Ludwikiem IV, późniejszym landgrafem Turyngii. Wychowywała się wraz z nim na zamku Wartburg; Związek małżeński zawarła w roku 1221. Szczęśliwe to małżeństwo, pobłogosławione trojgiem dzieci, rozdarte zostało przez śmierć Ludwika w Otranto (12 27), zmarłego, gdy wyruszał stamtąd na krucjatę. Krewni męża obeszli się z wdową w okrutny sposób, tak iż musiała uchodzić z zamku i tułać się z dziećmi, szukając schronienia w opuszczonej stajni. Ostatnie lata życia spędziła w Marburgu, w zbudowanym przez siebie szpitaliku franciszkańskim, zawsze pod kierunkiem spowiednika, surowego dominikanina, który tę wybraną duszę prowadził na wyżyny heroicznego wyrzeczenia. Była pierwszą tercjarką na północ od Alp; przez całe życie była opiekunką i sługą ubogich. Zmarła mając dwadzieścia cztery lata. Jest patronką Węgier i Niemiec oraz trzeciego zakonu franciszkańskiego.
Św. Małgorzata urodziła się około 1046 roku na Węgrzech, gdzie jej ojciec, Edward Wygnaniec, przebywał na wygnaniu. Mając 10 lat wróciła do Anglii na dwór swego dziadka, św. Edwarda. W 1070 roku poślubiła króla Szkocji Malcolma III. Wychowała wzorowo ośmioro dzieci. Surowa dla siebie, okazywała wielkie miłosierdzie ubogim, których zapraszała do swojego stołu i obsługiwała. Nazywano ją „matka sierot i skarbniczką ubogich”. Umarła 16 listopada 1093 roku w Edynburgu. Jest patronką Szkocji.
Św. Gertruda urodziła się w roku 1256. Gdy miała 5 lat, oddano ją na wychowanie do klasztoru cystersek w Helfcie. Spędziła tam całe życie, najpierw jako uczennica, a później jako mniszka. Doszła do wysokiego stopnia zjednoczenia z Bogiem. Jej życie wewnętrzne skupiało się na tajemnicy miłości Bożej. Była wielką czcicielką Serca Jezusowego. Swoje modlitwy i objawienia spisała w pozostawionych książkach. Umarła 13 lub 17 listopada 1302 roku.
Albert urodził się w Lauingen w Germanii około roku 1200. Studiował w Padwie i Paryżu. W Zakonie Dominikańskim, do którego wstąpił, był znakomitym nauczycielem filozofii i teologii. Został biskupem Ratyzbony i na tym stanowisku wiele zdziałał jako krzewiciel zgody i pokoju. Był autorem wielu uczonych dzieł z dziedziny teologii i wiedzy naturalnej. Zmarł w Kolonii 15 listopada 1280 roku.
- Patron
Maria Luiza urodziła się 21 września 1817 roku w Nysie na Śląsku Opolskim. W 1842 roku razem z trzema mieszkankami Nysy dała początek Zgromadzeniu, którego głównym celem jest pielęgnacja chorych i opuszczonych w ich własnych mieszkaniach. Odznaczała się miłością Boga i bliźniego, wielkim miłosierdziem wobec chorych, ubogich, opuszczonych i sierot, w których dostrzegała oblicze Chrystusa. Swe życie wewnętrzne ożywiała modlitwą i nabożeństwem do Eucharystii, Najświętszego Serca Jezusa, Matki Bożej i św. Elżbiety Węgierskiej, którą obrała za patronkę Zgromadzenia. Roztropnie i sprawiedliwie kierowała Zgromadzeniem Sióstr św. Elżbiety przez 22 lata. Wyczerpana trudami i chorobą, zmarła w opinii świętości dnia 14 listopada 1872 roku. Obecnie jej doczesne szczątki spoczywają w marmurowym sarkofagu w kościele św. Jakuba i św. Agnieszki w Nysie. Proces beatyfikacyjny przeprowadzono w latach 1985-1997. Dekret o heroiczności cnót ogłosił papież św. Jan Paweł II 20 grudnia 2004 r., a papież Benedykt XVI w czerwcu 2007 r. zatwierdził dekret o cudzie za wstawiennictwem Marii Merkert. Za cud konieczny do beatyfikacji zostało uznane uzdrowienie z gruźlicy jednej z elżbietanek, siostry Miry. 30 września 2007 r. w Nysie odbyła się uroczystość beatyfikacyjna, której przewodniczył delegat papieża Benedykta XVI, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Watykanie, kard. Jose Saraiva Martins. Tu kliknij
2. Patron
14 listopada Święty Mikołaj Tavelić, męczennik
Urodził się w 1340 r. na terenie obecnej Chorwacji. Był franciszkaninem. Pracował przez 12 lat jako duszpasterz w Bośni. W 1384 r. zgłosił się do pracy w Kustodii Ziemi Świętej. Przez dłuższy czas opiekował się – wraz z innymi zakonnikami – miejscami kultu i pielgrzymami.
Zginął wraz z trzema towarzyszami: Francuzami Deodatem z Rodez i Piotrem z Narbonne oraz Włochem Stefanem z Cuneo, kiedy postanowili tak jak św. Franciszek głosić Ewangelię Jezusa sułtanowi. Przygotowali wystąpienie na piśmie po łacinie oraz po arabsku i 11 listopada 1391 r. udali się do meczetu Omara. Było to w dniu, w którym mahometanie uroczyście obchodzili Kurban Bayram (Święto Ofiarowania – jedno z najważniejszych świąt w świecie islamu). Nie zostali wpuszczeni, ale zaprowadzono ich do kalifa. Tam zaczęli czytać swój tekst, w którym napisali wprost, że należy odrzucić naukę Mahometa. Słuchający ich tłum muzułmanów zapałał wielkim gniewem. Zażądano wycofania tych stwierdzeń, a potem nalegano, żeby misjonarze wyrzekli się wiary. Kiedy franciszkanie odmówili, zostali brutalnie pobici. Wrzucono ich zakutych w dyby do lochu, gdzie – pozbawieni nawet wody – spędzili trzy dni. 14 listopada 1391 r. zostali zawleczeni na sąd, który odbył się w pobliżu istniejącej do dziś Bramy Dawida w Jerozolimie. Ponownie odmówili zaparcia się Chrystusa. Wtedy zostali zasieczeni mieczami, ich ciała rozerwano na strzępy i spalono, a prochy rozsypano.
Pierwsi polscy męczennicy byli eremitami benedyktyńskimi i kapłanami. Benedykt (ur. ok. 970) i Jan (ur. ok. 940) byli Włochami. Przysłał ich do Polski w 1001 roku św. Romuald na prośbę św. Wojciecha . Osiedlili się na prawym brzegu Obry w pobliżu ujścia do Warty. Kroniki podają, że przyłączyli się do nich Polacy – bracia Mateusz i Izaak oraz wiejski chłopak Krystyn, który był ich kucharzem.Bracia planowali głosić Ewangelię pogańskiemu plemieniu Wieletów, nie zrealizowali jednak swych planów. W nocy z 10 na 11 listopada 1003 roku zostali zamordowani przez rabusiów. Bolesław Chrobry nakazał pogrzebać ich ciała w kościele. Papież Jan XVIII beatyfikował ich zaledwie rok po ich śmierci w – 1004. Część ich relikwii wywieziono do Pragi, a pozostałe znalazły się w 1640 r. klasztorze ojców kamedułów w Bieniszewie koło Konina.
Jan Kuncewicz urodził się w 1580 roku we Włodzimierzu Wołyńskim. Pochodził z rodziny mieszczańskiej. Wysłany do Wilna, aby przysposobił się do zawodu kupieckiego, zetknął się tam ze sprawą unii. W 1604 roku przyjął habit bazyliański oraz imię Jozafat. W pięć lat później po studiach teologicznych został kapłanem. W wieku 38 lat został arcybiskupem unickim w Połocku, gdzie podjął pracę bardziej misjonarza niż pasterza. Będąc biskupem nadal prowadził życie skromne i surowe. Swoje jednoizbowe mieszkanie dzielił z bezdomnym. Jego działalność budziła niezadowolenie przeciwników unii z Kościołem Rzymskim. Po powrocie z sejmu w Warszawie (1621) doszło nawet do zamieszek i tumultów prawosławnej ludności. Kiedy wyszedł do tłumu demonstrującego przed jego mieszkaniem w Witebsku 12 listopada 1623 roku, został napadnięty i zabity.
Sponiewierane ciało Świętego utopiono w Dźwinie.
Arcybiskup Jozafat został beatyfikowany w 1643 roku. Kanonizowany w 1867 roku.
Jest patronem diecezji siedleckiej, drohiczyńskiej, zakonu bazylianów Rusi, Litwy Wilna. Jego relikwie odbyły tułaczą i długą drogę. W związku z rozszerzającym się wpływem prawosławia na terenach wschodnich Królestwa Polskiego były one składane w miastach Białorusi, na Litwie, w Polsce. W 1667 roku powróciły do Połocka. W 1706 roku z obawy przed profanacją umieszczono je w kaplicy zamku Radziwiłłów w Białej Podlaskiej. Po kanonizacji Świętego carat zażądał, aby je ukryto w podziemiu kościoła bazylianów. W 1916 roku przewieziono je do kościoła bazylianów św. Barbary w Wiedniu. Od 1949 roku spoczywają w bazylice św. Piotra na Watykanie.
Św. Marcin urodził się ok. 317 r. w Panonii (dzisiejsze Węgry). Był żołnierzem. Wysłany do Galii, w Amiens oddał biedakowi połowę swojego żołnierskiego płaszcza. W nocy ujrzał we śnie odzianego w ten płaszcz Chrystusa, który powiedział, że to Marcin okrył Go płaszczem.
W 339 r. przyjął chrzest i zakończył służbę wojskową. Był uczniem św. Hilarego z Poitiers. Przez dziesięć lat żył w pustelni niedaleko Genui, później założył najstarszy klasztor w Galii.
W 371 r. – wbrew swojej woli – został wybrany biskupem Tours. Nadal prowadził życie mnisze, ewangelizował wieś, zwalczał herezje, ale heretyków bronił przed surowymi karami. Zmarł w 397 r. w Candes.
Kult św. Marcina szerzył się we Francji, a w Europie od VI w. Grób świętego stał się celem pielgrzymek.
Był pierwszym ze świętych spoza grona męczenników. Jest patronem diecezji Moguncja i Rottenburg-Stuttgart w Niemczech, Eisenstadt w Austrii.
Jest patronem Gwardii Szwajcarskiej, rycerzy, żołnierzy, podróżujących, uchodźców, kowali, żebraków, pasterzy, tkaczy, właścicieli winnic, garbarzy, hotelarzy.
W Poznaniu 11 listopada wypiekane są specjalne „Marcinowe” rogale wypełnione makową masą.
Modlitwa
Boże, Ty zostałeś uwielbiony przez życie i przez śmierć świętego Marcina, biskupa, † odnów w naszych sercach cuda Twojej łaski, * aby ani śmierć, ani życie nie mogły nas odłączyć od Ciebie. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
Św. Leon Wielki, papież, urodził się około 400 roku w Tuscji. Papież Celestyn I mianował go archidiakonem. Kiedy przebywał jako legat w Galii, został obrany papieżem (440). Jego pontyfikat przypadł na czasy licznych sporów teologicznych i zamieszania pośród hierarchii kościelnej. Musiał zwalczać liczne herezje oraz tendencje odśrodkowe, podejmowane przez episkopaty Afryki Północnej, Galii. Poprzez swoich legatów brał udział na soborze w Chelcedonie (451). Przeprowadził uznanie prymatu stolicy Piotrowej zarówno przez cesarza zachodniego Walentyniana III, jak i przez Konstantynopol. Bronił Italię i Rzym przed najazdami barbarzyńców. Wyjechał naprzeciw Attyli, króla Hunów i jego wojskom, wstrzymał ich marsz i skłonił do odwrotu (452). W trzy lata później podjął pertraktacje ze stojącym u bram Rzymu Genzerykiem, królem Wandalów Niestety król nie dotrzymawszy umowy złupił Wieczne Miasto. Papież był obrońcą kultury zachodniej.
Zmarł 10 listopada 461 roku. Zachowało się po nim 200 listów i 100 mów wygłoszonych do Rzymian podczas różnych świąt. Pozwalają one poznać wiedzę teologiczną papieża oraz ówczesne życie liturgiczne. Pochowany w bazylice św. Piotra na Watykanie.
W roku 1754 Benedykt XIV ogłosił go doktorem Kościoła.
