Józef Sebastian Pelczar urodził się 17 stycznia 1842 roku w Korczynie w diecezji przemyskiej. Wychowany w atmosferze religijnej, wstąpił do Seminarium Duchownego i w roku 1864 przyjął święcenia kapłańskie. Po studiach odbytych w Rzymie był prefektem i profesorem w Przemyskim Seminarium Duchownym, a w latach 1877-1899 profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Odznaczał się gorliwością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, do Bożego Serca i Najświętszej Maryi Panny, co wyrażał w swej pracy kaznodziejskiej i pisarskiej. Przejęty troską o dziewczęta zagrożone moralnie, o chorych i ubogich, założył w Krakowie w 1894 roku Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. W roku 1899 został biskupem pomocniczym, a w 1900 ordynariuszem diecezji przemyskiej. Po dwudziestu pięciu latach gorliwej posługi biskupiej zmarł w opinii świętości 28 marca 1924 roku. Papież Jan Paweł II w 1991 r. zaliczył go w poczet błogosławionych, a 18 maja 2003 roku w Rzymie ogłosił go świętym Kościoła
Patronka Węgier. Imię pochodzenia greckiego, oznacza „perłę”. Małgorzata, córka króla węgierskiego Beli IV, urodziła się w roku 1242, a zmarła w 1270 roku. Z powodu ślubu złożonego matce, aby ocalić Węgry przed Tatarami, dziewczynka wstąpiła do klasztoru, gdzie odkryła swoje powołanie i przywdziała habit w 1262 roku. Małgorzata, jedna z największych mistyczek średniowiecza, zmarła w opinii świętości. Jej kult był początkowo lokalny, ograniczony do diecezji Transylwania i zakonu dominikańskiego, później, od 1943 roku, stał się powszechny.
Św. Antoni urodził się w Kome w Górnym Egipcie w roku 251. Jego rodzice byli bogatymi i cnotliwymi chrześcijanami. Rozdawszy swoje majętności biednym, młody człowiek udał się na pustkowie. Żył tam przez wiele lat jako eremita, heroicznie umartwiając się i poświęcając milczeniu, modlitwie i pracy fizycznej.Po dwudziestu latach ciężkich pokus i walk z szatanem rozgłos jego świętości i cudów oraz siła jego przykładu i sława ściągnęły do niego setki naśladowców. Przekazał im swoje nauki. W roku 305 założył w oazie Farium wspólnotę religijną cenobitów (mnisi żyli w oddzielnych celach). Umarł w roku 356, w wieku 105 lat, w swej pustelni na górze Kolzim, w pobliżu Morza Czerwonego.
Św. Marcelin został wybrany papieżem w roku 307, w ostatnim roku prześladowań Kościoła przez cesarza Dioklecjana. Zreorganizował administrację kościelną, był łaskawy dla tych, którzy poprzednio wyrzekłszy się wiary, ponownie się nawrócili. Jednak niektórzy, zwani upadłymi, odmówili pokuty za swoje odstępstwo. Ci nie uzyskali przebaczenia św. Marcelina. Z tego powodu cesarz Maksencjusz skazał go na wygnanie, gdzie umarł w nędzy w roku 398.
Urodził się w Tebach – starożytnej stolicy faraonów – w 228 r. Odebrał bardzo staranne wychowanie, biegle władał greką i egipskim. Wcześnie stracił rodziców i odziedziczył po nich pokaźny majątek. Gdy miał ok. 20 lat, w 250 r. rozpoczęły się prześladowania Decjusza. Dowiedziawszy się, że jego szwagier-poganin, chcący przejąć jego bogactwa, planuje wydać go w ręce prześladowców, Paweł porzucił wszystko, co posiadał, odszedł na pustkowie i zamieszkał w jaskini. Jako pustelnik spędził samotnie 90 lat! Przez cały ten czas zanosił do Boga swe gorące modlitwy, żywiąc się tylko daktylami i połówką chleba, którą codziennie przynosił mu kruk. Zmarł mając 113 lat w 341 r. Miał oddać Bogu ducha, spoczywając na rękach św. Antoniego.
Rastko, młodszy syn księcia Stefana I, założyciela niepodległego państwa Serbii, urodził się w roku 1175. W roku 1191 został mnichem na górze Athos, przybierając zakonne imię Sawa. W roku 1219 został metropolitą cerkwi serbskiej, która za jego życia była zjednoczona z Rzymem. Serbowie zaliczali się wówczas do najbardziej zaniedbanych ludów Europy. Sawa zorganizował właściwie Kościół w Serbii, sprowadził zakonników, którzy prowadzili pracę duszpasterską i misyjną. Niestrudzonym wysiłkiem umocnił chrześcijaństwo wśród Serbów i ustanowił hierarchię kościelną. Działał również aktywnie w sprawach świeckich, przyczyniając się do zjednoczenia Królestwa Serbii pod panowaniem swego brata Stefana II. Umarł w roku 1235 w Tyrnowie, w Bułgarii, wracając z podróży do Palestyny i Egiptu. Pochowany w monasterze serbskim w Mileszewie.
Św. Hilary urodził się około roku 310 we Francji, wychowywany był on w duchu pogańskim. Własne poszukiwania filozoficzne i lektura Pisma św. sprawiły, iż poznał prawdziwą wiarę i przyjął chrzest. Zaczął żyć zgodnie z zasadami wiary, której został wyznawcą i żarliwie utwierdzał innych w prawdziwym chrześcijaństwie. Jeszcze przed przyjęciem chrztu ożenił się i miał córkę o imieniu Apra. Gdy jeszcze obydwie żyły został wybrany biskupem Poitiers, w roku 353. W ówczesnych czasach żonaci mężczyźni mogli być podnoszeni do rangi biskupiej, jednak żyli oni jak zaświadcza św. Hieronim w celibacie. W swoich pismach występował przede wszystkim przeciw herezji ariańskiej, zasłynął jako jeden z najgorliwszych obrońców boskości Jezusa Chrystusa. Na synodzie w Seleucji w roku 360 bronił dekretów nicejskich. Zmarł w Poitiers w roku 368. Był człowiekiem wielkiej łagodności, łaskawy i uprzejmy dla wszystkich. Modlą się do niego ukąszeni przez węże.
Imię pochodzi z niemieckiego i znaczy „odważny jak niedźwiedź”. Urodził się w Corleone w 1605 roku jako Filip, w domu zwanym „domem świętych”. Zamiłowanie do broni sprawiło, że sprowokowany odciął mieczem ramię przeciwnika. Aby uciec przed sprawiedliwością i odkupić swoją winę, poprosił o gościnę w klasztorze kapucynów, gdzie został przyjęty. Jako zakonnik przyjął imię Bernard, zmienił życie, stosując się do nauk Chrystusa i oddając się pokucie oraz uczynkom miłosierdzia. Zmarł w 1667 roku, został kanonizowany w roku 2001.
Życiorys Honoraty spisał jej rodzony brat, św. Epifaniusz, biskup Pawii. Była najmłodszą z czterech sióstr (oprócz niej św. Epifaniusz miał także siostry: Specjozę, Luminozę i Liberatę). Honorata żyła w V w. w Pawii. Św. Epifaniusz osobiście nałożył na głowę siostry welon dziewiczy na znak oddania się jej na wyłączną służbę Panu Bogu.
Kiedy w roku 476 Odoaker, król Gotów, zdobył i złupił Pawię, wziął do niewoli wśród wielu obywateli także Honoratę. Dopiero św. Epifaniusz musiał wykupić brankę z jego rąk, wraz z wielu innymi. Zasnęła w Panu otoczona powszechną czcią. Życie Honoraty pełne było modlitwy, miłosierdzia i oddania ludziom, którzy darzyli ją powszechnie czcią. Zmarła około 500 roku.
Grzegorz urodził się w 335 r. w Cezarei Kapadockiej. Jego ojciec był retorem w szkole wymowy. Był młodszym bratem św. Bazylego, którego przypominał wyglądem zewnętrznym. Chrzest przyjął jako młodzieniec. Po ojcu obrał sobie zawód retora i wstąpił w związek małżeński. Po śmierci małżonki poświęcił się ascezie. Za namową św. Bazylego przyjął święcenia kapłańskie i wstąpił do założonego przez niego klasztoru położonego nad Morzem Czarnym. Stamtąd powołano go w roku 371 na biskupa Nyssy (obecnie Nevsehir w Turcji). W 380 roku został wybrany metropolitą Sebasty (współcześnie Sivas).
Grzegorz znany był jako żarliwy kaznodzieja i interpretator Słowa Bożego. Uczestniczył w Soborze w Konstantynopolu (381 r.), gdzie był głównym autorem słów uzupełniających Nicejski Symbol Wiary, dotyczących nauki o Duchu Świętym. Sobór ten nazwał Grzegorza „filarem Kościoła”. Dla potomnych pozostał w pamięci jako człowiek otwarty i miłujący pokój, współczujący biednym i chorym. Był jednym z najwybitniejszych teologów Kościoła Wschodniego. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę pism religijnych, m.in. ascetycznych i mistycznych, oraz komentarzy biblijnych. Papież św. Pius V (+ 1572) zaliczał go do doktorów Kościoła wschodniego, choć na żadnej oficjalnej liście doktorów Kościoła Grzegorz nie figuruje. Św. Grzegorz z Nyssy razem z bratem św. Bazylim i przyjacielem św. Grzegorzem z Nazjanzu nazywani są ojcami kapadockimi.
Zmarł w wieku ok. 60 lat w dniu 10 stycznia ok. 395 roku.
