Św. Jan z Nepomuka urodził się około roku 1350. Jako wikariusz generalny archdiecezji praskiej bronił praw Kościoła i naraził się królowi Wacławowi IV, który kazał go zabić i wrzucić do rzeki Wełtawy 20 marca 1393 roku. Relikwie św. Jana spoczywają w katedrze św. Wita w Pradze.
Św. Bernardyn urodził się w Massa Marittima w Toskanii, w 1380 roku. Wstąpiwszy do franciszkanów przeprowadził wkrótce reformę tego zakonu, przywracając pierwotną dyscyplinę, zwłaszcza co do ubóstwa. Przyczynił się do rozszerzenia tej formy w Italii jako generalny wikariusz zakonu. Potężny w słowie misjonarz ludowy, pracował w całej Italii z wielkim skutkiem. Szerzył nabożeństwo do imienia Jezus. Umarł podczas pracy apostolskiej w Akwilei 20 maja 1444 roku.
Św. Iwo Helory urodził się w roku 1253 w Kermartin w Bretanii. Ojciec wysłał go do papieża na studia. Przez dziesięć lat św. Iwo uczył się filozofii, teologii, prawa kanonicznego i świeckiego. Wróciwszy do Bretanii został oficjałem diecezjalnym w Rennes, a później w Treguier. Wypełniał swój zawód sprawiedliwie, był nieprzekupny, zawsze troszczył się o biedaków i ludzi niskiego pochodzenia. Szybko stał się znany jako „adwokat biedaków”, za których często opłacał koszty postępowania sądowego, a potem odwiedzał ich w więzieniu. Jego ideą była sprawiedliwość dla wszystkich. Wytrwale starał się godzić zwaśnione strony i prowadzić do pojednania, aby nikt nie musiał ponosić niepotrzebnych kosztów postępowania. W roku 1284 otrzymał święcenia kapłańskie i poświęcił się pracy w parafii. Ale zawsze służył każdemu swą wiedzą prawniczą. Żył oszczędnie i skromnie, oświecając parafian nie tylko w sprawach duchowych, ale i świeckich; był dobrym kaznodzieją i. Zmarł 19 maja 1303 roku. Jest patronem prawników.
Święty o. Stanisław Papczyński urodził się 18 maja 1631 r. w Podegrodziu k. Starego Sącza. Po ukończeniu szkoły podstawowej, kontynuował naukę u jezuitów i pijarów. W roku 1654 wstąpił do zakonu pijarów, gdzie dwa lata później złożył śluby zakonne. Dnia 12 marca 1661 r. przyjął święcenia kapłańskie i zasłynął jako gorliwy kaznodzieja, profesor retoryki oraz spowiednik. Odczytując w swoim sercu nowe zadanie, jakie wzbudził w nim Duch Święty, w roku 1670 opuścił zakon pijarów z zamierzeniem założenia nowej wspólnoty zakonnej: Zakonu Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Powołanemu przez siebie do istnienia pierwszemu męskiemu zakonowi na ziemiach Polski, o. Stanisław pozostawił do realizacji trzy cele: szerzenie misterium Niepokalanego Poczęcia Matki Bożej, modlitwę za zmarłych oraz apostolat. Zgromadzenie jeszcze za jego ziemskiego życia otrzymało aprobatę papieską w roku 1699. Ojciec Papczyński zmarł w opinii świętości dnia 17 września 1701 r. w Górze Kalwarii na Mariankach.
W dniu 16 września 2007 w Sanktuarium Maryjnym w Licheniu Starym miała miejsce Jego beatyfikacja, której w imieniu papieża Benedykta XVI dokonał kard. Tarcisio Bertone, sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej. Do grona świętych założyciel Zgromadzenia Księży Marianów został włączony dnia 5 czerwca 2016 r. podczas Mszy św. sprawowanej przez papieża Franciszka na Placu św. Piotra w Rzymie.
Św. Paschalis Baylon urodził się w Hiszpanii w roku 1540. W dzieciństwie był pasterzem. Długie lata spędził samotnie jako pasterz. Dzięki medytacjom, modlitwie i czytaniu dzieł religijnych robił szybkie postępy w duchowym doskonaleniu się. Gdy miał dwadzieścia cztery lata, postanowił wstąpić do zakonu. Wybrał franciszkanów, świadomie decydując się na zakon ubogi. „Urodziłem się biedny – powiedział – i postanowiłem umrzeć w ubóstwie i pokucie.” W roku 1564 wstąpił do zreformowanego zakonu franciszkanów-alkantarystów w Monforte. Odznaczał się szczególnym nabożeństwem do najświętszego Sakramentu. Pod koniec życia spędzał często prawie całe noce na modlitwie przed ołtarzem. Bóg okazywał mu łaskę, zsyłając ekstazy i uniesienia, ale święty w swojej pokorze starał się unikać rozgłosu. Był również szczególnie przywiązany do Najświętszej Dziewicy Panny . Zmarł 17 maja 1592 roku.
Św. Andrzej Bobola, zakonnik, męczennik. Urodził się 30 listopada 1591 roku w Strachocinie koło Sanoka. Pochodził ze szlacheckiej rodziny Mając 20 lat wstąpił do Jezuitów w Wilnie, gdzie odbył studia. W 1622 roku przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako kaznodzieja, spowiednik, wychowawca młodzieży w Wilnie, Połocku, Warszawie, Łomży Pińsku. Podejmował szczególne wysiłki na rzecz pojednania prawosławnych z katolikami. Jego gorliwość, którą określa nadane mu określenie „łowca dusz, duszochwat”, była powodem wrogości ortodoksów W czasie wojen kozackich przerodziła się w nienawiść i miała tragiczny finał. W maju 1657 roku Kozacy napadli na Janów Poleski i dokonali rzezi wśród katolików i Żydów. Andrzeja Bobolę pochwycili w pobliskiej wiosce. Przywleczony do Janowa, został skatowany straszliwie okaleczony a następnie na rynku miejskim powieszony do góry za nogi i dobity szablą. Relikwie Świętego odbyły szczególną wędrówkę w wyniku wydarzeń historycznych. Z Pińska, przez Połock, Moskwę (1917), Rzym, przybyły w 1938 roku do Warszawy Tutaj dzieliły losy wojenne Starówki. Od 1945 spoczywają w kościele pod wezwaniem św. Andrzeja Boboli przy ul. Rakowieckiej. Święty jest patronem archidiecezji białostockiej, warmińskiej, diecezji: drohiczyńskiej, łomżyńskiej, pińskiej, płockiej, oraz kolejarzy. W Archidiecezji Przemyskiej,święty Andrzej Bobola jest patronem Akcji Katolickiej. Kult Świętego rozwija się w Sanktuarium Jemu poświęconym w Strachocinie k. Sanoka.
Greckie imię Zofia znaczy tyle, co „mądrość”. Zofia miała mieszkać w Rzymie w II w. za czasów Hadriana I. Była wdową i miała trzy córki: Pistis, Elpis i Agape (Wiarę, Nadzieję i Miłość). Dziewczynki miały mieć odpowiednio 12, 10 i 9 lat. Namiestnik Antioch wezwał Świętą, by złożyła ofiarę kadzidła na ołtarzu bogini Diany. Kiedy Zofia stanowczo odmówiła, wyprowadzono jej nieletnie dzieci i poddano na oczach matki wyszukanym torturom. Nie załamało to wszakże bohaterskiej matki. Owszem, zdobyła się na to, że zachęcała swoje dzieci do wytrwania. Namiestnik, zdumiony takim męstwem, miał pozostawić Zofię przy życiu. Ta jednak zmarła z boleści za córkami na ich grobie.
Dzieje Apostolskie mówią, że św. Maciej towarzyszył naszemu Zbawcy od dnia Jego chrztu. Kiedy trzeba było wybrać jednego z Apostołów na miejsce zdrajcy Judasza, św. Piotr powiedział: „Trzeba więc, aby jeden z tych ludzi, którzy przebywali z nami przez cały czas, kiedy Pan Jezus działał wśród nas, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty do nas – trzeba właśnie, aby jeden z tych stał się wraz z nami świadkiem Jego Zmartwychwstania” (Dz 1, 21-22). Kandydatów było dwóch: Barsaba i Maciej; los padł na tego drugiego. Naocznymi świadkami tego zdarzenia było około stu dwudziestu ludzi. Zgodnie ze starą tradycją, którą przekazuje nam św. Klemens z Aleksandrii, a potwierdzają św. Hieronim i Euzebiusz, św. Maciej był jednym z siedemdziesięciu dwóch uczniów naszego Pana, na których później zstąpił Duch Święty. Źródła greckie podają, że św. Maciej został umęczony w Kolchidzie, krainie Azji Mniejszej, nad brzegami Morza Czarnego, na południe od gór Kaukazu.
13 maja 1917 roku w Fatimie, w Portugalii, Najświętsza Dziewica ukazała się trojgu dzieciom: Łucji, Hiacyncie i Franciszkowi. Poleciła im modlitwę, zwłaszcza różańcową, i pokutę za grzeszników, a dla uproszenia pokoju w świecie – nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi. W czasie ostatniego objawienia 13 października 1917 roku Pani powiedziała, że jest Matką Bożą Różańcową, przybywającą wezwać ludzi, by już dłużej nie obrażali Boga grzechami i by codziennie odmawiali różaniec.
Nabożeństwo Pierwszych Sobót Miesiąca
Najświętsza Panna i Jezus ukazali się siostrze Łucji dnia 10 grudnia 1925 r., aby opisać nabożeństwo wynagradzające grzechy popełnione przeciw Niepokalanemu Sercu Maryi. W jego ramach powinniśmy:
- w pierwsze soboty miesiąca przystąpić do spowiedzi z intencją wynagrodzenia za grzechy popełnione przeciw Niepokalanemu Sercu Maryi. Można także skorzystać z łaski sakramentu pojednania wcześniej, byleby w tym dniu być w stanie łaski uświęcającej, bez grzechu ciężkiego;
- przyjąć Komunię Św. w pięć pierwszych sobót miesiąca w powyższej intencji;
- odmówić pięć tajemnic różańcowych;
- przez piętnaście minut rozważać tajemnice różańcowe ofiarując tę medytację w wymienionej intencji.
Niezbędnym warunkiem dobrego odprawienia nabożeństwa jest nastawienie, z jakim te praktyki wypełniamy, co Jezus podkreślił w objawieniu Łucji 15 lutego 1926 r.
Nereusz i Achilles, żołnierze rzymscy, przyjęli wiarę chrześcijańską i zostali skazani na śmierć, przypuszczalnie w czasach Dioklecjana. Pogrzebano ich przy via Ardeatina i wzniesiono na ich cześć bazylikę.
