Św. Efrem, diakon i doktor Kościoła urodził się w Nisibis w Mezopotamii około roku 300. Jego ojciec poganin wygnał go z domu za sympatię do chrześcijan. Św. Efrem znalazł schronienie u św. Jakuba, biskupa Nisibis, który zapewnił mu staranne wykształcenie. Po śmierci św. Jakuba przeniósł się do Edessy, gdzie wstąpił do klasztoru i został wyświęcony na diakona. Poeta, egzegeta i wspaniały mówca, św. Efrem został nazwany „prorokiem Syryjczyków” i „lutnią Ducha Świętego”. Zmarł w roku 373. Papież Grzegorz XV zaliczył go w roku 1920 w poczet doktorów Kościoła.
Jadwiga urodziła się w roku 1374 jako córka króla Węgier i Polski, Ludwika. Po ojcu odziedziczyła tron Polski i w roku 1384 została ukoronowana. Poślubiła wielkiego księcia Litwy, Władysława Jagiełłę, i przyczyniła się do nawrócenia tego kraju na chrześcijaństwo. Przyczyniła się też do powstania w Krakowie Wydziału Teologicznego i odnowienia Uniwersytetu. Przez całe życie odznaczała się hojnością dla ubogich. Zmarła w Krakowie 17 lipca 1399 roku. Kanonizacja Jadwigi miała miejsce podczas V pielgrzymki Jana Pawła II do Ojczyzny, na Błoniach Krakowskich, 8 VI 1997 roku, podczas Mszy św., która zgromadziła 1.800.000 wiernych.
Zbigniew Strzałkowski urodził się w Tarnowie w roku 1958. Pierwsze śluby w Zakonie Braci Mniejszych Konwentualnych złożył w roku 1980, a w roku 1986 przyjął święcenia kapłańskie; po okresie pracy wychowawczej w niższym seminarium w Legnicy, wyjechał na misję do Peru.
Michał Tomaszek urodził się w Łękawicy w roku 1960. Pierwsze śluby w Zakonie Braci Mniejszych Konwentualnych złożył w roku 1981, a w roku 1987 przyjął święcenia kapłańskie. Po okresie pracy duszpasterskiej w Pieńsku wyjechał na misję do Peru.
W rozległej parafii Pariacoto (diecezja Chimbote) pracowali obydwaj 2 lata, budując wspólnotę franciszkańską i służąc ludowi. Odwiedzając andyjskie wioski, oddawali się ofiarnie posłudze pastoralnej i charytatywnej. 9 sierpnia 1991 roku, wieczorem, zostali zamordowani przez członków komunistycznej partyzantki. 5 grudnia 2015r. zostali beatyfikowani.
Św. Norbert urodził się około roku 1080 w Nadrenii. Był kanonikiem w Xanten. Pragnąc życia ściślej opartego na Ewangelii w roku 1120 założył w Premontre wspólnotę kanoników regularnych, z której rozwinął się zakon premonstratensów. Wkrótce został mianowany arcybiskupem Magdeburga i pracował nad odnową życia kościelnego. Odznaczał się nabożeństwem do Eucharystii i do Matki Bożej. Razem ze św. Bernardem pracował usilnie nad usunięciem śladów schizmy antypapieża Anakleta. Po powrocie z podróży do Rzymu, dokąd towarzyszył cesarzowi Lotharowi, zachorował i po czterech miesiącach zmarł 6 czerwca 1134 roku w Magderburgu.
Św. Bonifacy Winfryd, mnich, biskup, męczennik. Urodził się około 673 roku w królestwie Wessex. Przyjął święcenia kapłańskie w wieku 30 lat. W roku 719 udał się na misje do Fryzji. Trzy lata później otrzymał sakrę biskupią z rąk papieża Grzegorza VII. W 732 został arcybiskupem misyjnym, w sześć lat później legatem papieskim na Frankonię i Niemcy. Założył biskupstwa w Bawarii, Almanii, Hesji, Turyngii. Mając 80 lat, powtórnie udał się na misje do Fryzji.
5 czerwca 754 roku wraz z 54 towarzyszami został zamordowany w Dokkum (teren dzisiejszej Holandii). Ciało Świętego sprowadzono do Fuldy, gdzie spoczywa do dzisiejszego dnia. Św. Bonifacy jest patronem Niemiec, diecezji w Fuldzie, Erfurcie, Moguncji, łomżyńskiej, archidiecezji warmińskiej, także kasjerów, krawców, księgarzy, piwowarów.
Św. Franciszek ur. się w roku 1563 w Abruzzach w Królestwie Neapolitańskim. Już jako dziecko był bardzo pobożny. Święcenia kapłańskie przyjął w Neapolu gdzie zaczął gorliwie pracować. Dzięki zrządzeniu Opatrzności przyłączył się do Jana Augustyna Adorno i Fabrycjusza Caraccioli; owocem tej współpracy był zakon kleryków mniejszych regularnych. Jako człowiek świecki nosił imię Askaniusz, które zmienił na Franciszek. Po śmierci Jana Augustyna Adorno został przełożonym klasztoru. Miłosierdzie jego było tak wielkie, iż odwiedzając Rzym mieszkał w hospicjum dla ubogich i nie bał się pielęgnować trędowatych. Zmarł w Ankonie w domu oo. oratorianów 4 czerwca 1608 roku.
Król Mtesa z Ugandy w Afryce Równikowej zezwolił białym misjonarzom głosić wiarę w swoim kraju. Jego następca, król Mwanga, który objął władzę w roku 1885, rozpoczął zawzięte prześladowanie „wszystkich tych, którzy się modlą”, tj. wszystkich katolików. Ofiarami prześladowań padła elita młodzieży: Karol Lwanga, marszałek dworu królewskiego i jego dwudziestu jeden towarzyszy. Jako ich przywódca, Karol do końca podtrzymywał ich na duchu; jego śmierć pozostała dla nich wspaniałym przykładem męstwa: został spalony żywcem. Tego samego dnia zginęło jeszcze dwunastu jego towarzyszy. Było to 3 maja 1886 roku. Pozostałych zgładzono między 26 maja 1886 a 27 stycznia 1887 roku. Męczennicy Chrystusowi zostali beatyfikowani w roku 1920, kanonizowani zaś w roku 1964 przez Pawła VI.
Pewne dawne Martyrologium stwierdza, że Marceli był kapłanem, Piotr miał święcenia mniejsze – egzorcysty. Ponieśli śmierć w Rzymie podczas prześladowań za czasów Dioklecjana. Według św. Damazego, papieża – który w napisanym epitafium stwierdza, że dzięki nim został chrześcijaninem – kazano im wykopać grób, potem ścięto i wrzucono do grobu. Jako datę ich śmierci Martyrologium podaje 2 czerwca – w III lub IV w. Ich ciała odnalazła św. Lucyla i pochowała ze czcią.
Obaj męczennicy zażywali tak wielkiej czci, że cesarz Konstantyn I Wielki wystawił na ich grobie przy Via Labicana bazylikę. W tejże bazylice urządził również dla swojej matki, św. Heleny, okazałe mauzoleum. Papież Wigiliusz imiona obu rzymskich męczenników umieścił w Kanonie Rzymskim – obecnie Pierwszej Modlitwie Eucharystycznej. Synod rzymski z roku 595 wspomina, że obaj męczennicy posiadali w Rzymie jeszcze jeden kościół pod swoim wezwaniem. Istnieją w Rzymie również katakumby świętych Marcelina i Piotra. W jednej z krypt tych katakumb znajduje się nawet fresk, przedstawiający obu męczenników wraz ze św. Gorgoniuszem i ze św. Tyburcjuszem obok Chrystusa, stojącego pośrodku w postaci baranka.
Św. Justyn, filozof i męczennik (+ ok. 165). Urodził się we Flavia Neapolis (dzisiejszy Nablus w Samarii), w pogańskiej rodzinie. Po upadku Jerozolimy w 70 roku miasto było jednym z ważniejszych centrów kultury greckiej i rzymskiej na terenie Palestyny. Uczęszczał do szkoły filozoficznej. W swoich poszukiwaniach religijnych dociera do Biblii i chrześcijaństwa. W wieku 33 lat przyjmuje chrzest. Staje się gorliwym wyznawcą. Justyn to najważniejszy apologeta chrześcijaństwa w II wieku. Pragnąc wyjaśniać i bronić wiary, udaje się do Rzymu, gdzie zakłada własną szkołę. W tym czasie wydaje dwie apologie – do cesarza i senatu rzymskiego oraz „Dialog z Żydem Trytonem”.
Podczas prześladowań chrześcijan za czasów Marka Aureliusza zostaje aresztowany i z wyroku sądu ścięty mieczem w 165 roku. W swoich pismach podjął pierwsze próby zbliżenia nauki chrześcijańskiej i filozofii greckiej.
Obchodzi się je obecnie w Kościele 31 maja, tzn. między uroczystościami: Zwiastowania Pańskiego (25 III) i Narodzenia św. Jana Chrzciciela (24 VI). Święto Nawiedzenia NMP powstało w zakonie franciszkańskim z inspiracji św. Bonawentury w roku 1263 i wyznaczono wówczas termin 2 lipca, czyli w dzień po zakończeniu oktawy Narodzenia św. Jana i tak było do roku 1969. Święto to ma szczególny wymiar. Maryja udała się do Elżbiety, aby podzielić się swoją radością i pogratulować jej stanu błogosławionego. Jak wiemy Elżbieta była bezpłodna, przez co była wyśmiewana przez sąsiadów. Mężem Elżbiety był Zachariasz, kapłan. On to właśnie spotkał Anioła w świątyni, który objawił mu, że żona jego pocznie dziecię. On jednak w to nie uwierzył, przez co stał się niemową. Właśnie ich synem był Jan Chrzciciel. Tak więc, nie było to tylko spotkanie dwóch matek, ale było to coś więcej, było to pierwsze spotkanie Jana Chrzciciela i Jezusa, ucznia i Mistrza. Gdy Maryja pozdrowiła krewną swoją Elżbietę, ta została napełniona Duchem Świętem, który wyjawił jej tajemnicę zwiastowania. Napełniona Duchem wypowiedziała te Słowa, które są powtarzane po dziś dzień: „Błogosławiona jesteś między niewiastami.”, oraz dodając: „A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?” W tym akcie widać wielką pokorę Elżbiety, która była starsza od Maryi. Święto Nawiedzenia to szczególna celebracja i potwierdzenie wybrania Maryi pomiędzy niewiastami całego Izraela.
