Patriarcha zachodniego monastycyzmu urodził się w Nursji, w środkowych Włoszech, około roku 480. W młodym wieku, zrażony rozpustnym życiem w stolicy, uszedł z Rzymu, gdzie był na studiach, i żył w samotnej pustelni pod Subiaco. Osiadły niedaleko stamtąd pustelnik, św. Roman, pouczył go o ascezie chrześcijańskiej.
Wieść o świętości Benedykta skupiła wokół niego dużą liczbę uczniów. Dla nich wzniósł klasztory, w których żyli we wspólnocie według przepisanej przez niego reguły. Wsławił się niezwykle mądrą i wyważoną regułą, która stała się podstawą dla bardzo wielu późniejszych rodzin zakonnych na Zachodzie. Przez założony przez siebie zakon Benedykt przyczynił się nie tylko do pogłębienia życia religijnego w Kościele, ale i szeroko rozumianej kultury. W roku 529 wyjechał z Subiaco do Monte Cassino i założył tam wielkie opactwo, które stało się ośrodkiem życia religijnego w Europie.
Św. Benedykt zmarł 21 marca 543 roku po przyjęciu komunii św., gdy stał przed ołtarzem na Monte Cassino.