Syn tkacza, Jan de Yepez urodził się w Hiszpanii w roku 1542. Od dzieciństwa miał duży kult dla Najświętszej Maryi Panny. Ukończywszy kolegium jezuickie, przywdział w roku 1563 habit karmelitów w klasztorze w Medina del Campo. W cztery lata później otrzymał święcenia kapłańskie. Wkrótce potem doszło do jego spotkania ze św. Teresą z Avilla. Święta zainteresowała go podjęciem reformy zakonu. Chętnie zabrał się do realizacji jej planów i kiedy w Duruelo powstał pierwszy klasztor karmelitów, św. Jan od Krzyża, został pierwszym zakonnikiem. Pracował nad przeprowadzeniem reformy terezjańskiej w męskich klasztorach, narażony na liczne prześladowania, a nawet uwięzienie w Toledo. Brutalnie gnębiony przez przełożonych, niechętnych reformie, zmarł w klasztorze w Ubeda 14 grudnia 1591 roku. Jest jednym z największych mistyków Kościoła. Był pełnym żaru religijnego głębokim teologiem, znawcą dusz, poetą. Pozostawił szereg pism, wśród których przede wszystkim warto wymienić: „Wstępowanie na górę Karmel”, „Ciemna noc duszy”, „Pieśń duszy i jej Oblubieńca”, „Żywy płomień miłości”.