W dniu święta Wniebowzięcia w roku 1223 siedmiu młodzieńców, członków Bractwa Florenckiego poświęconego Matce Bożej, zebrało się na modlitwę. Najświętsza Maryja Panna ukazała się im zachęcając, aby poświęcili się Jej służbie wycofując się ze świata. Uzyskawszy zgodę biskupa, gorliwi młodzieńcy, którzy dawniej byli zamożnymi florenckimi kupcami, schronili się na Monte Senario w pobliżu miasta i tam założyli nowy zakon. W uznaniu szczególnego sposobu czczenia Siedmiu Boleści Naszej Pani, zakon otrzymał nazwę Sług Najświętszej Maryi Panny lub serwitów. Szerząc nabożeństwo do Matki Boskiej Bolesnej, jako kaznodzieje ludowi i misjonarze przemierzali Italię, Francję i Węgry, dotarli nawet do Polski. Bonfiliusz był pierwszym generałem zakonu, Buonagiunta drugim, Manettus czwartym. Amadeusz został przeorem w Carfagio, Hugon i Sostenes zakładali klasztory we Francji i Niemczech. Aleksy, który nie był kapłanem, przeżył współbraci i doczekał się definitywnego zatwierdzenia zakonu. Wszyscy zostali kanonizowani w roku 1887