Św. Atanazy, wielki wyznawca wiary, urodził się w Aleksandrii około roku 296, z rodziców chrześcijańskich. Wychowywał się pod okiem Aleksandra, późniejszego biskupa Aleksandrii, czyniąc wielkie postępy w nauce i cnocie. W roku 313, po Aleksandrze, biskupem patriarchą został Achillas; dwa lata później św. Atanazy został pustelnikiem; przez jakiś czas przebywał w samotni wraz ze św. Antonim. W roku 319 został diakonem; wkrótce wezwano go, aby włączył się do walki z rodzącą się właśnie herezją Ariusza, ambitnego kapłana aleksandryjskiego, który zaprzeczył boskości Chrystusa. Walka z arianizmem miała stać się życiowym zadaniem św. Atanazego. W roku 325 wraz ze swym biskupem wziął udział w soborze nicejskim, gdzie po raz pierwszy zaznaczył się jego wpływ. Pięć miesięcy później Aleksander zmarł, zalecając jako swego następcę św. Atanazego. Św. Atanazy został jednogłośnie wybrany na patriarchę w roku 328. Jego stanowczy sprzeciw wobec herezji ariańskiej ściągnął na niego wiele intryg i prześladowań. Z czterdziestu sześciu lat swego biskupstwa siedemnaście spędził na wygnaniu. Po cnotliwym i pełnym cierpień życiu nieulękły wyznawca wiary katolickiej, największy człowiek swoich czasów, zmarł 2 maja 373 roku.
