Dominik Guzman, urodzony w Calaruega w Hiszpanii, pochodził ze znakomitego rodu. Kiedy miał czternaście lat, wysłano go do szkoły w Walencji. Potem uczył się w Salamance. Ukończywszy szkołę, przywdział habit kanoników regularnych św. Augustyna w diecezji Osma. Towarzyszył swemu biskupowi w misji, którą zlecił im Alfons IX, król Kastylii. We Francji przekonał się o fatalnych skutkach, jakie wywołała herezja albigensów, szerząca spustoszenie w duszach ludzkich. Potem udał się wraz z biskupem do Rzymu, gdzie papież Innocenty III udzielił im pozwolenia na głoszenie Ewangelii wśród heretyków. Z wielką gorliwością prowadzili swoje dzieło misyjne. Św. Dominik był założycielem klasztoru w Prouille. Siostry zajmowały się nauczaniem dzieci. Był to początek zakonu dominikanek. Zebrawszy kilkunastu swoich współpracowników, rozpoczął prace nad organizacją zakonu, nazwanego od jego imienia zakonem dominikanów. Regułę tego zakonu papież Honoriusz III zatwierdził w roku 1216. W jakiś czas później papież powierzył św. Dominikowi nowo utworzony urząd mistrza Świętego Pałacu. W roku 1220 Honoriusz II powołał św. Dominika na generała zakonu. 6 sierpnia 1221, w Bolonii, św. Dominik zakończył święte życie
