To święto jest tematycznie związane z okresem Narodzenia Pańskiego. Ponownie, jak w przypadku św. Szczepana, mamy do czynienia z pewnym zakłóceniem świątecznej sielanki. Narodziny Chrystusa nie przynoszą na ziemię raju, ale ujawniają intencje ludzkiego serca. Ludzka pycha czuje się zagrożona i reaguje agresją, której skutkiem jest masakra dzieci betlejemskich. Ewangelia opowiada o tym wydarzeniu (Mt 2, 13-18). Dwuletnim, a nawet młodszym chłopaczkom zamordowanym w Betlejem i okolicy na rozkaz króla Heroda, św. Ireneusz, Augustyn i inni ojcowie Kościoła nadali tytuł męczenników. Kult ich datuje się od I wieku po narodzinach Chrystusa. Wydając okrutny rozkaz Herod chciał uśmiercić „nowo narodzonego króla żydowskiego”. Czczeni jako ” pierwiosnki męczeństwa” nie złożyli życia za Chrystusa, ale niewątpliwie z Jego powodu. Zyskali koronę męczeństwa nie doświadczywszy zła tego świata, pokus ciała i podszeptów szatana.
