Urodzony w Afryce, ten uczony i święty mąż był opatem zakonu, którego siedziba znajdowała się niedaleko Monte Cassino we Włoszech. Papież, św. Witalis, uznał, iż on właśnie najlepiej nadaje się, aby objąć wolne stanowisko arcybiskupa Canterbury. Jego zdolności predysponowały go, aby nauczał i wychowywał naród wciąż jeszcze młody w wierze. Ale św. Adrian, uważając się za niegodnego, zaproponował na swoje miejsce św. Teodora z Tarsu. Papież zgodził się, ale wysłał go jako pomocnika i doradcę św. Teodora. Wyruszyli do Brytanii w roku 668. Droga ich prowadziła przez Francję. Tam św. Adrian został uwięziony przez Ebroina, burmistrza Neustrii, jako wysłannik wschodniego cesarza, a św. Teodor powędrował dalej sam. Kiedy wreszcie udało się św. Adrianowi dotrzeć do Brytanii, odnalazł św. Teodora już zatwierdzonego na swoim biskupstwie i został mianowany opatem w klasztorze św. Piotra i Pawła w Canterbury. Pod rządami św. Adriana szkoła klasztorna zaczęła przyciągać wielu studentów z odległych stron; jej wpływ stawał się coraz większy. Sam święty był wyszkolony w Piśmie świętym, biegły w nauce Ojców Kościoła, władał dobrze greką i łaciną szkolną. Oprócz tych przedmiotów nauczano także poetyki, astronomii i obliczeń kalendarzowych. Św. Adrian umarł 9 stycznia 710 roku.
