Nabożeństo majowe
Zdecydowana większość mariologów twierdzi, że narodziło się ono w XVIII w. Jego rodowód sięga jednak wieków wcześniejszych. Największym apostołem tego nabożeństwa był włoski jezuita ojciec Alfons Muzzarelli, którego uważa się oficjalnie za twórcę tej formy kultu maryjnego. On to bowiem całe swoje życie poświęcił na propagowaniu tego szczególnego nabożeństwa do Maryi. W 1814 roku ówczesny papież Pius VII nadał mu ostateczną formę i całkowitą aprobatę Kościoła. Zaznaczył jednak, że należy je rozpowszechniać i odtąd staje się ono powszechne w całej Europie, a wkrótce na całym świecie. W 1859 roku Papież bł. Pius IX przypisał do Nabożeństwa majowego – na które składa się Litania Loretańska do Najświętszej Maryi Panny, nauka kapłana oraz błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem – liczne odpusty. W Polsce nabożeństwo maryjne publicznie zostało odśpiewane po raz pierwszy w 1837 roku w kościele pw. Św. Krzyża w Warszawie, następnie w Krakowie, Jasnej Górze. Po 30 latach rozszerzyło się w całej Polsce Dziś nie ma świątyni katolickiej, gdzie nie było by ono odprawiane.
Litania Loretańska powstała w XII wieku, prawdopodobnie we Francji, a zatwierdził ją oficjalnie papież Sykstus V. Nazwę „Loretańska” otrzymała od miejscowości Loreto we Włoszech, gdzie była szczególnie propagowana i odmawiana.
Święta Kongregacja Obrzędów zakazała dokonywania w tekście samowolnych zmian; te, które następowały, posiadały aprobatę Kościoła. Kiedyś w litanii było więcej tytułów, m.in.: Mistrzyni pokory, Matko Miłosierdzia czy Bramo odkupienia. Później pojawiały się inne wezwania: Królowo Różańca Świętego (1675), Królowo bez zmazy pierworodnej poczęta (1846), Matko Dobrej Rady (1903), Królowo pokoju (1917), Królowo Wniebowzięta (1950), Matko Kościoła (1980), Królowo Rodziny (1995).
W litanii wymieniane są kolejne tytuły Maryi: jest ich w sumie 49, a w Polsce 50. Po zatwierdzeniu liturgicznej uroczystości NMP Królowej Polski, obchodzonej 3 maja, do Litanii dołączono 12 października 1923 r. wezwanie „Królowo Polskiej Korony”, przekształcone po drugiej wojnie światowej na „Królowo Polski”.
POD TWOJĄ OBRONĘ
Któż z nas nie zna tej modlitwy, tak często odmawianej. Modlitwa “Pod Twoją obronę” jest jedną z najstarszych modlitw jakie znamy, swoje źródła ma jeszcze w III wieku, kiedy to chrześcijaństwo było religią zwalczaną przez Cesarstwo Rzymskie.
Sądzi się, że wstawiennicza modlitwa kierowana do Bogurodzicy pochodzi z Egiptu, miejsca narodzin anachoretyzmu.
Do dziś Kościół koptyjski używa tejże modlitwy podczas sprawowania Świętej Liturgii. “Ekumeniczność” błagania “Pod Twoją obronę” przejawia się w powszechności użycia modlitwy tak przez Kościół katolicki jak i nie-katolickie kościoły wschodu. W liturgii bizantyjskiej, modlitwa jest śpiewana podczas Nieszpór a także w tradycji słowiańskiej podczas Wielkiego Postu podczas potrójnej inwokacji Пресвѧтаѧ Богородице спаси насъ (Najświętsza Bogurodzico, zbaw nas).
Modlitwa najczęściej używana jest (tradycyjnie) w trzech językach: greckim, łacińskim i Cerkiewnosłowiańskim.
Pierwotny tekst modlitwy brzmiał:
„Pod opiekę Twojego miłosierdzia uciekamy się, o Matko Boża.
Nie odrzucaj próśb, [które do Ciebie zanosimy] w naszych potrzebach,
lecz zachowaj nas od niebezpieczeństwa,
[Ty] jedynie czysta i błogosławiona.”