Św. Bonawentura, zwany „serafickim doktorem”, urodził się w Italii w roku 1221. Jako dziecko ciężko zachorował. Matka zwróciła się do św. Franciszka z Asyżu, by pomodlił się o uzdrowienie jej syna. Jakby w przewidywaniu przyszłej wielkości małego Jana, św. Franciszek wykrzyknął. „O buona ventura – o szczęśliwy losie”. Na tę pamiątkę nadano dziecku imię Bonawentura.
W wieku dwudziestu dwóch lat św. Bonawentura wstąpił do zakonu franciszkanów. W Paryżu zawarł przyjaźń ze św. Tomaszem z Akwinu. Razem uzyskali stopień doktora. Podobnie jak św. Tomasz z Akwinu, św. Bonawentura cieszył się przyjaźnią króla św. Ludwika. W wieku trzydziestu pięciu lat został generałem swego zakonu. Zrobił wiele dla swego zakonu. Napisał żywot św. Franciszka. Był obecny również przy przeniesieniu relikwii św. Antoniego Padewskiego. Papież Klemens IV mianował św. Bonawenturę arcybiskupem Yorku, on jednak prosił, by mu pozwolono nie przyjąć tej godności. Grzegorz X zmusił go wszakże do przyjęcia godności jeszcze większej: kardynała i biskupa Albano, który jest jednym z sześciu biskupów sufraganów Rzymu. Przed śmiercią św. Bonawentura zrezygnował z urzędu generała zakonu franciszkańskiego. Zmarł 15 lipca 1274 roku.