Bł. Bronisława urodziła się w Kamieniu na Śląsku. Krewna św. Jacka i bł. Czesława. Mając 16 lat wstąpiła do klasztoru norbertanek w Zwierzyńcu pod Krakowem. Życie Bronisławy przypadło na okres niezwykle bogaty w różne wydarzenia historyczne. Wtedy to właśnie toczyły się walki o Kraków między Konradem Mazowieckim a Henrykiem Brodatym; klasztor norbertanek był świadkiem tych bratobójczych walk. Wielokrotnie był zajmowany przez zwalczające się armie, siostry musiały wówczas chronić się w pobliskich lasach. Najtragiczniejsze wydarzenie w dziejach klasztoru i bł. Bronisławy to najazd tatarski w 1241 r. Siostry ukryły się wówczas wśród zalesionych skał, które dotąd noszą nazwę Skał Panieńskich; klasztor został splądrowany i spalony. Siostry zaś, z Bronisławą na czele, niosły pomoc ofiarom wojny. W życiu zakonnym doszła do wyżyn modlitwy mistycznej. Wszystkie żywoty Bronisławy akcentują jej wielkie nabożeństwo do Męki Pańskiej. To właśnie rozważanie wzniosło ją na najwyższe szczyty kontemplacji. Celem przypodobania się Chrystusowi podejmowała różne pokuty i umartwienia. Jej relikwie spoczywają w kościele norbertanek w Krakowie.
Drugi patron dnia
Notka biograficzna
świetej Teresy Małgorzaty Redi
Urodziła się 15 lipca 1747 r. w Arezzo, w szlacheckiej rodzinie Redi, i została ochrzczona imieniem Anna Maria. Wychowana w duchu szczerej pobożności, już w wieku sześciu lat była nazywana małą kontemplatyczką, gdyż wszystkich, którzy byli w stanie jej odpowiedzieć, pytała: „Powiedzcie mi, kim jest ten Bóg?” Jej skłonność do skupienia i modlitwy przybrała na sile w latach pensjonarskich, spędzonych w klasztorze benedyktyńskim św. Apolonii we Florencji, gdzie otrzymała dobre wykształcenie liturgiczne. W tym czasie jej życie duchowe umocniło się w pobożności eucharystycznej i maryjnej oraz (pomimo sprzeciwów otoczenia skłonnego do jansenizmu) w oddaniu Najświętszemu Sercu, do którego przygotowywał ją jej bardzo pobożny ojciec, Ignacy Redi (był dla niej także ojcem duchowym).
Po powrocie do domu wyjawiła swoje pragnienie wstąpienia do Karmelu. Upewniła się w nim w ciągu ostatnich miesięcy przyklasztornej szkoły i 1 września 1764 roku wstąpiła do klasztoru św. Teresy we Florencji, gdzie przywdziała habit karmelitański 11 marca 1765 roku, przyjmując imię Teresa Małgorzata od Najśw. Serca Jezusa. Bóg obdarzył ją szczególnym mistycznym doświadczeniem słów św. Pawła Apostoła: „Bóg jest miłością”. Czuła się powołana do życia ukrytego, realizowanego na drodze miłości i ofiary z siebie. Prędko doszła do wielkiej świętości, co potwierdziła heroiczną miłością względem sióstr. Zmarła na zapalenie otrzewnej we Florencji 7 marca 1770 roku, mając dwadzieścia trzy lata. Papież Pius XI ogłosił ją błogosławioną 9 czerwca 1929 roku, a świętą 13 marca 1934 roku.