Jan Bernardone, założyciel trzech zakonów franciszkańskich, urodził się w Asyżu, we Włoszech, w roku 1181. Jego ojciec był bogatym kupcem, sukiennikiem. W domu zwano młodzieńca „Francesco – Francuzik” z racji jego zamiłowania do języka francuskiego; przezwisko to pozostało mu na całe życie, podczas gdy imię chrzestne poszło w zapomnienie. Podczas rocznej niewoli w Perugii (jako rycerz wziął udział w nieudanej wyprawie przeciwko Perugii) i podczas długiej, ciężkiej choroby, św. Franciszek uświadomił sobie swoje powołanie do życia poświęconego służbie Chrystusowi. Mając dwadzieścia pięć lat, porzucił dostatki, rodzinny dom i zaczął żyć jak żebrak. Wydziedziczony przez ojca, odszedł bez grosza, „ażeby poślubić Panią Biedę” i służyć ubogim jako pustelnik pod Asyżem. Jego przykład wkrótce przyciągnął naśladowców. Trzy lata później, w roku 1210 miał już dwunastu towarzyszy, którym dał pierwszą regułę zatwierdzoną ustnie przez papieża Innocentego III. W ten sposób narodził się zakon braci mniejszych, prowadzący działalność kaznodziejską w całych Włoszech, wzywający do wiary i pokuty. Bracia odmówili posiadania jakiejkolwiek własności, nie przyjmowali także żadnych godności kościelnych. Sam św. Franciszek nigdy nie był i nie chciał być kapłanem (pozostał diakonem). Wkrótce ruch franciszkański ogarnął całą Europę. W ciągu roku 1219 zakon liczył już ponad pięć tysięcy mnichów. Z pomocą św. Klary św. Franciszek założył drugi zakon, żeński, i trzeci, którego członkami mogli być zarówno zakonnicy, jak ludzie świeccy, mężczyźni i kobiety. Wyczerpany olbrzymim trudem apostolskim, cierpiący ból od stygmatów Męki Pańskiej, które otrzymał w roku 1224, na wpół ślepy, św. Franciszek zmarł o zmierzchu 3 października 1226 roku, śpiewając ósmy werset Psalmu 142: Wyprowadź mnie z więzienia, bym dziękował Imieniu Twojemu. Kanonizowany w roku 1228 ten „seraficki święty” jest najpopularniejszą postacią wśród świętych.