Św. Elżbieta urodziła się na Węgrzech w roku 1207 jako córka Andrzeja II, króla Węgier i Gertrudy, siostry św. Jadwigi. W wieku pięciu lat została zaręczona z Ludwikiem IV, późniejszym landgrafem Turyngii. Wychowywała się wraz z nim na zamku Wartburg. Związek małżeński zawarła w roku 1221. Szczęśliwe to małżeństwo, pobłogosławione trojgiem dzieci, rozdarte zostało przez śmierć Ludwika w Otranto (12 27), zmarłego, gdy wyruszał stamtąd na krucjatę. Krewni męża obeszli się z wdową w okrutny sposób, tak iż musiała uchodzić z zamku i tułać się z dziećmi, szukając schronienia w opuszczonej stajni. Ostatnie lata życia spędziła w Marburgu, w zbudowanym przez siebie szpitaliku franciszkańskim, zawsze pod kierunkiem spowiednika, surowego dominikanina, który tę wybraną duszę prowadził na wyżyny heroicznego wyrzeczenia. Była pierwszą tercjarką na północ od Alp; przez całe życie była opiekunką i sługą ubogich. Zmarła mając dwadzieścia cztery lata. Jest patronką Węgier i Niemiec oraz trzeciego zakonu franciszkańskiego.