Okres Narodzenia Pańskiego jest drugim okresem w roku liturgicznym, który kilka tygodni temu rozpoczął się od Adwentu. Jego centralnym wydarzeniem jest uroczystość Narodzenia Jezusa Chrystusa, przeżywana 25 grudnia.
Okres Narodzenia Pańskiego rozpoczął się 24 grudnia, od pierwszych nieszporów uroczystości Narodzenia Pańskiego, a zakończy się drugimi nieszporami niedzieli Chrztu Pańskiego. W liturgii uroczystość Narodzenia Pańskiego ma własną oktawę, czyli na osiem kolejnych dni przedłuża radość z Wcielenia Syna Bożego.
Pamiątka Bożego Narodzenia, obok Misterium Paschalnego, jest największą uroczystością w Kościele. W tym czasie Kościół upamiętnia tę tajemnicę wiary, że „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1,14). Wcielenie Jezusa, które jest niezwykłą wymianą natury Boskiej z naturą ludzką, dokonało się dla zbawienia wszystkich ludzi oraz aby na nowo pojednać człowieka z Bogiem. Narodzenie Pańskie jest początkiem dzieła odkupienia człowieka i odrodzenia całego świata.
W tym okresie obchodzone są święta: 26 grudnia – św. Szczepana, pierwszego męczennika, 28 grudnia – świętych Młodzianków, w niedzielę po Bożym Narodzeniu – Świętej Rodziny: Jezusa, Maryi, Józefa. W ostatnim dniu oktawy, czyli 1 stycznia, przypada uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi, a 6 stycznia – uroczystość Objawienia Pańskiego. Najbliższa niedziela po niej obchodzona jest jako święto Chrztu Pańskiego, które kończy okres Narodzenia Pańskiego. W liturgii używa się koloru białego, który wyraża światło, czystość, radość i świąteczny nastrój.
