Czytania: Iz 52,13-53,12; Ps 31; Hbr 4,14-16;5,7-9; J 18,1-19,42
„Wykonało się”.
Świat zastygł w przerażeniu wobec rzezi dokonanej na najpiękniejszym spośród synów ludzkich, przytłoczonym grzechem całej ludzkości. „Zdruzgotany za nasze winy”, zmiażdżony cierpieniem, „nie otworzył ust swoich”. Rozpięty na krzyżu, otarł się o pokusę rozpaczy, doznał bólu osamotnienia. Jak wielka musiała być miłość Jezusa, skoro przystał na takie okrucieństwo, by stać się „sprawcą zbawienia wiecznego”. Krew Jego ran, wsączając się w ziemię na Golgocie, jest odtąd źródłem zdrowia i ocalenia dla całej ludzkości. Krzyż jest tronem miłosierdzia.
Doświadczyć tego, że Ktoś ukochał nas tak, że umiera za nas. Umiera! Umiera, bo nie umie bez nas żyć… Ta Śmierć jest ostatecznym wyrazem Miłości gotowej na wszystko.
Pod takim Krzyżem można tylko uklęknąć i rozpłakać się z wdzięczności.