Czytania: Iz 66,10-14c; Ps 66; Ga 6,14-18; Lk 10,1-12.17-20
Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch, i wysłał ich po dwóch przed sobą”
Jedynie Łukasz mówi o wysłaniu tak wielkiej liczby uczniów. Jezus nie wysyła w drogę samotników, ale po dwóch, aby głosili Dobrą Nowinę. Ewangelia jest prawdą o bliskości Boga, który jest miłością. Nie może zatem być ona opowiadana i przeżywana w samotności. Przybycie uczniów napełnia zbawczą obecnością, niosącą ze sobą uzdrowienie i pokój. Obecność Boga w głoszonym Słowie sprawia, że nie są już straszne otaczające wilki ani codzienne niedostatki. My także powinniśmy się stać uczniami – świadkami Jezusa i Jego Ewangelii, bo przecież jest oczywiste, że należy świadczyć o tym, kogo się naprawdę kocha.
Jezus rozszerza grono uczniów, by Dobra Nowina docierała jak najdalej. Posłany będzie odpowiedzialny za przekaz Słowa, słuchacz będzie odpowiedzialny za jego przyjęcie. Przed każdym stanie pewna trudność; przed Apostołem, by głosić Jezusa mino wszelkich trudów, przed odbiorcą, by przyjąć Słowo Prawdy nie wnikając w to, kto ją przekazuje.
Zawsze istnieje chęć oceny apostoła. Trzeba pamiętać jednak, że wybrał go Bóg i należy go słuchać ze względu na Boga. Inaczej jest się „wilkiem” dla tych, których strzeże Dobry Pasterz.