Św. Ignacy urodził się w roku 1491 w szlacheckiej rodzinie na zamku Loyola w Hiszpanii. Wychowywał się na dworze Ferdynanda V Aragońskiego, męża Izabeli Kastylijskiej. Potem zaciągnął się do wojska i wziął udział w wojnie między Karolem V a Franciszkiem I, królem Francji, wyróżniając się dzielnością. Podczas oblężenia Pamplony został ranny. W czasie rekonwalescencji czytał „Żywoty świętych”. Pod wpływem tej lektury zrodziły się w nim pobożne odczucia. Odtąd jego życie należało całkowicie do Boga. Po generalnej spowiedzi w opactwie Monserrat, spędził dwa lata w samotnej grocie pod Manrezą, gdzie napisał swoje „Ćwiczenia duchowne”. Następnie odbył pielgrzymkę do Rzymu i Ziemi Świętej. Po powrocie do Hiszpanii rozpoczął studia, które od roku 1528 kontynuował w Paryżu. Tutaj dzięki swej cnocie i mądrości skupił wokół siebie grupę ludzi, która stała się zalążkiem Towarzystwa Jezusowego. Na Montmartre ślubował, że odbędzie pielgrzymkę do Palestyny bądź odda się do dyspozycji papieżowi, by wyznaczył mu inny sposób służenia Bogu. Przyjąwszy wraz ze współbraćmi święcenia kapłańskie w Wenecji, św. Ignacy pojechał do Rzymu, gdzie przyjął go serdecznie papież Paweł III. W roku 1540 papież Paweł III zatwierdził Towarzystwo. Wkrótce rozwinęło ono ożywioną działalność, obejmującą zasięgiem tereny od Indii na Wschodzie do Brazylii na Zachodzie. Św. Ignacy nadal mieszkał w Rzymie, poświęcając czas na konsolidację pracy Towarzystwa i zarządzanie nim. Zawarł w tym czasie przyjaźń ze św. Filipem Nereuszem. Był generałem Towarzystwa przez piętnaście lat. Zmarł 31 lipca 1556 roku.