Czytania: Pwt 6,4-13; Ps 18; Mt 17,14-20
„Panie, zlituj się nad moim synem”!
Mamy tu do czynienia z wiarą wyrażaną słowem, gdy ojciec zwraca się do Jezusa pełnym szacunku słowem- Panie oraz gestem, gdyż słowa te połączone są z jakże wymownym upadnięciem proszącego na kolana. Ale wydaje się, że dla Jezusa ważniejsza jest także i w tym wypadku wiara wyrażona życiem – ojciec nie zniechęca się porażką uczniów i podejmuje kolejny wysiłek, by swe potrzeby przedstawić bezpośrednio ich Mistrzowi. Można by rzec, że skuteczność jego pełnej zaufania postawy kontrastuje tu wyraźnie z jego brakiem cechującym ludzi małej wiary – uczniów. Potrzebna była choroba młodego człowieka, bezsilność jego ojca, aby ci, którzy towarzyszyli Panu poznali, że są ludźmi małej wiary. Dramaty innych prowadzą do odkrycia naszych wewnętrznych tajemnic, będących obszarem ważnych, nieuświadomionych przez nas, zagubionych wartości. Pytanie, do którego często należy powracać jest takie: czy jestem człowiekiem wierzącym Jezusowi, uznając się za Jego ucznia, wyznawcę, naśladowcę?