Św. Jan zwany Chryzostomem (Złotoustym), przyszedł na świat w Antiochii około roku 354. Rodzice jego byli chrześcijanami . Jan studiował retorykę u Libaniusza, poganina, słynnego w tym okresie mówcy. Od roku 374 pędził żywot pustelnika w górach w pobliżu Antiochii. W roku 386 jednak ze względu na słaby stan zdrowia musiał wrócić do rodzinnego miasta, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie. W roku 398 wyniesiono go do godności biskupa Konstantynopola. Ten wybitny, mądry człowiek był prawdziwą ozdobą Kościoła. Wyróżniał się zdecydowanie spośród otoczenia, toteż miał wielu niechętnych sobie ludzi, także wśród przedstawicieli stanu duchownego. Szczególną nieprzychylnością odnosił się doń Teofil, patriarcha Aleksandrii, który zresztą przed śmiercią okazał skruchę z tego powodu. Największym jednakże wrogiem św. Jana była cesarzowa Eudoksja oburzona śmiałością jego przemówień. Na pseudosoborze wniesiono przeciw św. Janowi liczne oskarżenia i zesłano go na wygnanie. Tutaj znosił wiele cierpień, ale wzorem św. Pawła, którego podziwiał, znajdował spokój i szczęście. Wielką pociechą stała się dla niego pewność, że papież pozostał jego przyjacielem i czynił dla niego wszystko, co leżało w jego mocy. Wrogów św. Jana nie zadowoliły jednakże cierpienia, które mu zadali. Wygnano go na dalekie krańce cesarstwa, do Pytios w Kolchidzie. Zmarł w drodze do tego miasta, 14 września 407 roku