Św. Adelajda była córką Rudolfa II księcia burgunckiego. Przyszła na świata w roku 931. Mając 16 lat wyszła za Lotara króla Italii, po jego śmierci poślubiła cesarza Ottona I Wielkiego. W roku 962 oboje zostali ukoronowani przez papieża Jana XII. Owdowiawszy powtórnie w roku 973 sprawowała rządy za małoletniego Ottona II, swego syna, a później za małoletności Ottona III, swego wnuka. Wrodzona szlachetność i umiłowanie pokoju kazały jej trzymać się z daleka od spraw narażających na rozterki i spory, choć i tych nie brakło w jej aktywnej działalności politycznej. Doradcami jej byli Św. Adalbert magdeburski i Św. Odilo, opat z Cluny. Odznaczała się wielkim miłosierdziem dla ubogich, wznosiła klasztory i świątynie, hojnie nadawała beneficja wszystkim, którzy na nie zasługiwali. Pod koniec życia usunęła się do klasztoru benedyktyńskiego pod Strasburgiem. Umarła 16 grudnia 999 roku.