Św. Szczepan był jednym z siedmiu pomocników Apostołów w Kościele jerozolimskim. Według Dziejów Apostolskich „pełen łaski i mocy Ducha Świętego” głosił Dobrą Nowinę z mądrością, której nikt nie mógł się przeciwstawić. Gdy pociągnięty przed sanhedryn, w natchnionych słowach wyrzucał starszym ich zatwardziałość i wyznał swą wiarę w Jezusa – Zbawiciela, skazali go jako bluźniercę na ukamienowanie. Pod gradem kamieni modlił się do ostatniej chwili za swoich morderców. Uderzające jest podobieństwo między śmiercią Pana Jezusa i Św. Szczepana: fałszywi świadkowie, śmierć poza miastem, oddanie się Jezusa Ojcu, a Szczepana – Jezusowi, przebaczenie prześladowcom. Zwłoki „pogrzebali ludzie bogobojni”. Spoczywały one w dzisiejszym Bet-Gemat, skąd je cesarzowa Eudoksja w V wieku przeniosła do Jerozolimy i złożyła we wspaniałej bazylice przed bramą damasceńską. Relikwie te w obawie przed sprofanowaniem w czasie najazdu Saracenów przewieziono do Konstantynopola, potem około roku 555 do Rzymu, do bazyliki św. Wawrzyńca. Uroczystość przeniesienia relikwii obchodzi się 3 sierpnia. Kościół święci pamięć pierwszego męczennika 27 grudnia.