Czytania: Jk 2,12-18; Ps 51; 2Kor 5,20-6,3; Mt 6,1-6.16-18
Każdy Wielki Post, to kolejna okazja do wyrwania się z marazmu i nijakości, do krytycznego spojrzenia na swoje życie, do podjęcia na nowo wysiłku zmiany, nawrócenia, do otrząśnięcia się i rozpoczęcia na nowo. Warto co roku podejmować taki wysiłek, mimo, że nieraz wydaje się nam, że jest on tak nieefektywny, że skutki są tak mało widoczne. Warto, bo może bez tych corocznych małych wstrząsów byłoby jeszcze gorzej. Bo może bez tego corocznego posypania głowy popiołem zapomnielibyśmy w ogóle, że prochem jesteśmy i wpadlibyśmy w pychę nie do uniesienia. A nie ma nic gorszego dla człowieka niż pełne pychy przekonanie, że się jest doskonałym i że już nic nie należy zmieniać.