Stanisław Kazimierczyk urodził się 27 września 1433 r. na Kazimierzu (dziś dzielnica Krakowa). Pochodził z rodziny mieszczańskiej, która odegrała znaczącą rolę w kształtowaniu jego postawy religijnej i wrażliwości duchowej. Jego ojciec, Maciej Sołtys, był z zawodu tkaczem i pełnił funkcję rajcy miejskiego. Matka Jadwiga, osoba bardzo pobożna, należała do bractwa Najświętszego Sakramentu istniejącego przy kościele Bożego Ciała, z którym Stanisław był związany już od najmłodszych lat; tam został ochrzczony i uczęszczał do szkoły parafialnej. Następnie studiował w Akademii Krakowskiej, którą ukończył w wieku 23 lat. Nieco później wstąpił do Zakonu Kanoników Regularnych Laterańskich, a święcenia kapłańskie przyjął w 1456 r.
W klasztorze krakowskim pełnił funkcję kaznodziei, mistrza nowicjatu, zastępcy przeora i spowiednika w kościele Bożego Ciała. Gorliwie apostołował pośród mieszkańców Kazimierza, ucząc szacunku do Eucharystii, głosząc kazania w języku polskim i niemieckim, oraz poświęcając się pracy wśród chorych i ubogich. Był także wychowawcą młodzieży zakonnej, której starał się zaszczepić podobną do swojej miłość do Najświętszego Sakramentu. Przekonanie o świętości Stanisława ugruntowało się po jego śmierci, która nastąpiła 3 maja 1489 r.
Starania o wyniesienie Stanisława Kazimierczyka na ołtarze kanonicy regularni podjęli dopiero w 1773 r. Trwały one długo, ponieważ nie sprzyjał im okres zaborów, wojny światowe i czasy rządów komunistycznych. Orędownikiem sprawy beatyfikacji Kazimierczyka był biskup krakowski Karol Wojtyła, który gdy został papieżem, beatyfikował go 18 kwietnia 1993 r. Benedykt XVI 19 grudnia 2009 r. zatwierdził cud uzdrowienia przypisywany wstawiennictwu bł. Stanisława.