Czytania: Ef 1,15-23; Ps 8; Łk 12,8-12
Dziwnie nam usłyszeć z ust Pana, którego często widzimy w naszej wyobraźni jako pokornego, cichego, przyjmującego drugi policzek, że nas się wyprze. Ciężko nam czasem patrzeć na Niego jako tego, który wywraca stoły albo tego, który mówi o grzechu, który nie może być odpuszczony.
A jednak mówi prawdę. Pismo Święte bywa delikatne, prowadzące nas jak dzieci za rękę, bywa też brutalnie uderzające w twarz, gdy stajemy się zbyt zuchwali. Ale nigdy bez znaczenia i nigdy bez potrzeby. Czasami warto usłyszeć bolesną prawdę: „kto się Mnie wyprze wobec ludzi, tego wyprę się i Ja wobec aniołów Bożych”.