Urodzony we Włoszech, w roku 1698, św. Jan otrzymał staranne wykształcenie i został wyświęcony na księdza w roku 1721. Wkrótce potem zachorował na epilepsję. Poświęciwszy się opiece nad wiejską biedotą, przez czterdzieści lat pracował z wysiłkiem, który zwaliłby nawet zupełnie zdrowego człowieka. Jako kapłan służył chorym i biednym w St. Gall w nocnym hospicjum dla ubogich. O świcie i późną nocą wędrował na place targowe. Rozmawiał z pastuchami i woźnicami, zdobywał ich zaufanie, nauczał i przygotowywał do sakramentów. Równie miłosierny potrafił być dla bezdomnych kobiet i dziewcząt, które utrzymywały się z żebraniny lub sprzedajnej miłości. Ze swego skromnego uposażenia oraz datków, które składano na tacę w kościele, ufundowal na przedmieściach St. Gall schronisko dla kobiet i dziewcząt. Spędzał wiele godzin jako spowiednik, zwłaszcza biednych i prostych ludzi. Otrzymawszy w roku 1735 kanonię Santa Maria in Cosmedin cały dochód przeznaczył na ubogich. Jako spowiednik był , dzięki łatwości, z jaką nawiązywał kontakt z ludźmi, bardzo poszukiwany na misje parafialne. Często nauczał pięć i sześć razy dziennie w kościołach, kaplicach, klasztorach, szpitalach i więzieniach. Ta nadzwyczajna gorliwość i wyczerpująca praca w końcu zrujnowały jego zdrowie. Zmarł w szpitalu Św. Trójcy, który tak często odwiedzał, na atak serca, 23 maja 1764 roku. Ponieważ nie pozostawił żadnego majątku, pochowano go na koszt szpitala; pogrzeb stał się triumfalną procesją ku jego czci.
