Syn Zebedeusza i Salome, młodszy brat Jakuba Większego, rybak galilejski, prawdopodobnie z Betsaidy, był najpierw uczniem Jana Chrzciciela, który go przekazał Chrystusowi. Po cudownym połowie ryb razem z bratem stają się uczniami Zbawiciela. Wspólnie z Piotrem należał Jan do owych trzech wybranych świadków przemienienia, wskrzeszenia córki Jaira i konania w Ogrójcu. Stał się „uczniem, którego miłował Jezus”, spoczywał przy Ostatniej Wieczerzy na piersi Mistrza, towarzyszył Mu w męce aż pod krzyż i otrzymał z ust umierającego polecenie pieczy nad Jego Matką. Z tego zapewne powodu pozostawał przez szereg lat w Jerozolimie (do zaśnięcia Najświętszej Panny), w każdym razie do soboru apostolskiego (49/50). Od roku 69 działał wśród gmin chrześcijańskich w Azji, a po śmierci Tymoteusza objął kierownictwo kościoła efeskiego. Podczas prześladowania za Domicjana, jak mówi stara tradycja, wrzucony w Rzymie do kotła wrzącego oleju,został cudem zachowany Wysiedlony na wyspę Patmos, napisał tam Księgę Apokalipsy. Gdy na tron wstąpił Nerwa, wrócił Jan do Efezu. Pisał przeciw błędom gnostyków czwartą Ewangelię i trzy listy kanoniczne. Zmarł około roku 100 w wieku mniej więcej dziewięćdziesięciu lat. Uczniami jego byli św. Ignacy, Polikarp i Papiasz.
