Syn Zebedeusza i Salome, młodszy brat Jakuba Większego, rybak galilejski, prawdopodobnie z Betsaidy, był najpierw uczniem Jana Chrzciciela, który go przekazał Chrystusowi. Po cudownym połowie ryb razem z bratem stają się uczniami Zbawiciela. Wspólnie z Piotrem należał Jan do owych trzech wybranych świadków przemienienia, wskrzeszenia córki Jaira i konania w Ogrójcu. Stał się „uczniem, którego miłował Jezus”, spoczywał przy Ostatniej Wieczerzy na piersi Mistrza, towarzyszył Mu w męce aż pod krzyż i otrzymał z ust umierającego polecenie pieczy nad Jego Matką. Z tego zapewne powodu pozostawał przez szereg lat w Jerozolimie (do zaśnięcia Najświętszej Panny), w każdym razie do soboru apostolskiego (49/50). Od roku 69 działał wśród gmin chrześcijańskich w Azji, a po śmierci Tymoteusza objął kierownictwo kościoła efeskiego. Podczas prześladowania za Domicjana, jak mówi stara tradycja, wrzucony w Rzymie do kotła wrzącego oleju, został cudem zachowany. Wysiedlony na wyspę Patmos, napisał tam Księgę Apokalipsy. Gdy na tron wstąpił Nerwa, wrócił Jan do Efezu. Pisał przeciw błędom gnostyków czwartą Ewangelię i trzy listy kanoniczne. Zmarł około roku 100 w wieku mniej więcej dziewięćdziesięciu lat. Uczniami jego byli św. Ignacy, Polikarp i Papiasz.