Św. Szymon, prawdopodobnie w odróżnieniu od Szymona Piotra zwany kananejczykiem (od aramejskiego: „kanna – gorliwiec”) lub zelotą (co oznacza to samo po grecku), należał wpierw do grona żarliwych wykonawców zakonu. W Ewangelii poza tym, że jest wymieniony między dwunastoma apostołami, nic o nim nie słyszymy. Po zesłaniu Ducha Świętego miał głosić Ewangelię w Egipcie, potem razem z Judą Tadeuszem w Persji, gdzie miał ponieść śmierć za Chrystusa na krzyżu, wedle innej wersji – przepiłowany, stąd na obrazach przedstawiany z piłą.
Św. Juda Tadeusz, w Ewangelii św. Marka zwany tylko Tadeuszem, natomiast w Ewangelii św. Łukasza – Judą Jakubowym, syn Alfeusza i Marii, brat Jakuba Mniejszego, był bliskim krewnym Chrystusa. Jest znany jako autor jednego z listów katolickich, skierowanego do gmin chrześcijańskich, przede wszystkim w Palestynie, między rokiem 64 a 66. Wedle tradycji Kościoła Zachodniego nauczał w Mezopotamii i Persji, gdzie poniósł śmierć męczeńską, zabity pałkami. W niektórych krajach szerzy się ostatnio jego kult jako patrona w sprawach beznadziejnych. Przedstawia się go nieraz z wizerunkiem Chrystusa, na podstawie legendy o Abgarze. Abgar V, król Edessy, współczesny Chrystusowi, miał wysłać poselstwo czy list do Pana Jezusa z prośbą o zdrowie dla siebie. Poseł miał namalować portret Zbawiciela; obraz uzdrowił króla. Później jeden z uczniów Pańskich, Adeusz – wedle innej wersji Tadeusz – ochrzcił Abgara i otrzymał obraz. Legenda ta jednak, opisana przez Euzebiusza z Cezarei, nie ma żadnych podstaw historycznych.