Drugi z kolei syn Kazimierza Jagiellończyka, urodził się 3 października 1458 roku w Krakowie na Wawelu. „Był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu” – pisał jego nauczyciel, ks. Jan Długosz. W 1471 roku wyrusza na Węgry gdzie obiecano mu koronę. Wyprawa kończy się fiaskiem. Po powrocie do kraju królewicz bierze czynny udział w życiu politycznym. Podczas dwuletniego pobytu ojca na Litwie jako namiestnik rządzi w Koronie. Obowiązki państwowe umiał pogodzić z bogatym życiem duchowym. Był chłopcem wyjątkowo inteligentnym i uczciwym. Wszystkich jednak najbardziej zadziwiał swoją pobożnością. Nie lubił hałaśliwych zabaw rycerskich, nie pociągały go uczty ani polowania. Najchętniej przebywał wśród ubogich, którym zazwyczaj rozdawał całe swoje dochody. Dużo pokutował i modlił się. Sypiał na ziemi, nosił włosiennicę i zakładał na siebie najskromniejsze ubrania. Wieczorami przez długie godziny klęczał w kaplicy zatopiony w modlitwie przed Najświętszym Sakramentem.
Wezwany przez ojca do Wilna, umiera w drodze – w Grodnie. „Opowiedziawszy dzień śmierci swej tym, którzy mu w niemocy służyli […] ducha P. Bogu poleciwszy wypuścił 4 dnia marca R.P. 1484, lat mając 26” – napisał ks. Piotr Skarga. Pochowano go w katedrze wileńskiej, która od tej pory stała się miejscem pielgrzymek. Jest jednym z najbardziej popularnych świętych polskich. Patron Polski, Litwy.