Św. Ambroży urodził się około roku 340. Jego ojciec był prefektem Galii. Wcześnie osierocony przez ojca, powrócił ze swoją matką do Rzymu, gdzie odebrał staranne wykształcenie, nauczył się greki i został zdolnym prawnikiem. Mając trzydzieści pięć lat został namiestnikiem Ligurii i Emilii z rezydencją w Mediolanie. Po śmierci tamtejszego biskupa Auksencjusza, arianina, jednogłośnie przez oba stronnictwa, katolickie i ariańskie, został obwołany biskupem, choć był dopiero katechumenem. Przyjął więc chrzest i święcenia i objął rządy tej diecezji, rozdawszy wpierw ubogim swój majątek. Z niezmordowaną energią, słowem i pismem zwalczał panoszący się arianizm. Był wybitnym kaznodzieją i pisarzem, jednym z największych biskupów Kościoła katolickiego. Nawrócił wielu pogan i heretyków, wprowadził do Kościoła św. Augustyna. Był doradcą trzech cesarzy, nieugięcie walczył o prawowierność i niezależność Kościoła, był to jednocześnie asceta, żarliwy duszpasterz i opiekun ubogich. Bogatą puściznę literacką stanowią przede wszystkim kazania, komentarz do Ewangelii św. Łukasza, pisma dogmatyczne, mowy i 91 listów. Pracowity żywot zakończył traktatem o dobrej śmierci. Umarł w Wielki Piątek, 4 kwietnia 397 roku. Dzień 7 grudnia, kiedy Kościół obchodzi jego pamięć, jest rocznicą jego konsekracji biskupiej.