Św. Klara, duchowa siostra św. Franciszka, przyszła na świat, podobnie jak on, w Asyżu, w roku 1193. Od dzieciństwa chciała poświęcić się dla Jezusa Chrystusa. Usłyszawszy o św. Franciszku, zwróciła się do znajomej pobożnej niewiasty, by ją do niego zaprowadziła. Pod wpływem rozmowy ze św. Franciszkiem postanowiła porzucić świeckie życie. 18 marca 1212 roku wraz z inną młodą kobietą pojechała do Portiunculi, gdzie z rąk św. Franciszka otrzymała habit zakonny. Najpierw św. Franciszek umieścił ją w żeńskim zakonie benedyktynek. Tutaj umocniła się w swoim postanowieniu, mimo iż sprzeciwiali się mu jej przyjaciele i krewni. Później jej siostra Agnieszka poszła w jej ślady. Za radą św. Franciszka przeniosły się do innego domu. Wkrótce potem przybyła tam ich matka wraz z kilkoma paniami z wysokich rodów szlacheckich. W ten sposób powstało zgromadzenie zwane drugim zakonem św. Franciszka (klaryski). W ciągu kilku lat św. Klara założyła szereg innych klasztorów. Jej zakon zaczął również działalność w Niemczech i na Węgrzech. Zakonnice prowadziły bardzo surowy tryb życia, poddawały się najrozmaitszym umartwieniom, stale praktykowały post. Św. Klara kierowała się zawsze duchem ubóstwa. Odziedziczywszy po przywdzianiu habitu fortunę ojca, całą rozdała biednym. Nie dbała o żadne wartości materialne, nawet dla swego klasztoru. Kiedy armia Fryderyka II pustoszyła dolinę Spoleto, żołnierze podeszli pod klasztor. Kilku z nich przystawiło drabinę do muru, by wedrzeć się do środka. Św. Klara stanęła wówczas w oknie i trzymając monstrancję rozpoczęła modlitwę do Boga. Widok ten tak podziałał na napastników, że uciekli przerażeni. Św. Klara zakończyła życie ziemskie 11 sierpnia 1253 roku