Cudowna statua, późnogotycka, alabastrowa, przedstawia Matkę Bożą siedzącą na srebrnym tronie. Na prawej ręce trzyma Dzieciątko Jezus, które beztrosko bawi się paluszkiem u nogi i jednocześnie wpatruje się w piękną, tchnącą spokojem twarz Matki, na której lewej dłoni wspiera się otwarta księga.
Legenda głosi, że w roku 1240 do klasztoru OO. Dominikanów w Przemyślu przybył św. Jacek Odrowąż, który uchodząc z Kijowa przed Tatarami uniósł z sobą wspomnianą figurę Matki Najświętszej i zostawił ją w kościele zakonnym w Przemyślu.
Ponieważ w bazylice OO. Dominikanów w Krakowie znajduje się przeniesiona ze Lwowa figura, określana również mianem „Jackowej” rzeczą historyków będzie, rozstrzygnięcie kiedyś sporu, dla której figury nazwa ta jest bardziej właściwa.
Czczona przez wieki w kościele przemyskim figura Madonny Jackowej ogłoszona została „cudowną” przez biskupa Wacława Sierakowskiego – dekretem z 28 lipca 1760 roku – a papieskimi koronami uwieńczona 15 sierpnia 1766 roku przez Kanclerza Kapituły Katedralnej biskupa Ignacego Krzyżanowskiego w zastępstwie ówczesnego ordynariusza diecezji przemyskiej biskupa Walentego Wężyka.
Po kasacie józefińskiej kościoła i klasztoru dominikańskiego, przeniesiony został cudowny wizerunek Matki Boga do katedry przemyskiej w 1786 roku i umieszczono w prawym bocznym ołtarzu na przejściu z nawy do prezbiterium, gdzie do dzisiaj się znajduje, otoczony czcią i miłością wiernego ludu Przemyśla i okolicy. 25 czerwca 1941 roku spłonął od pocisków armatnich dach katedry, ale ocalało wnętrze z cudownym wizerunkiem. Dekretem papieskim z dnia 9 stycznia 1960 roku podniesiona została katedra przemyska do godności bazyliki mniejszej w 500-lecie rozpoczęcia jej budowy (1460).
