Czytania: 1Sm 16,1-13; Ps 89; Mk 2,23-28
„To szabat został ustanowiony dla człowieka”.
Litera prawa stała się dla faryzeuszy ważniejsza od ducha. Rygorystyczny nurt faryzeizmu za pracę uznawał zrywanie kłosów w szabat. Natomiast Jezus nie widzi problemu w tym, aby swoim głodnym uczniom w dzień szabatu pozwolić zrywać kłosy zboża, aby się posilili. Głód uczniów usprawiedliwiał naruszenie nakazów szabasowych. Nauka Jezusa jest w jawnym konflikcie ze starymi zwyczajami. Jego nauka potrzebuje nowych form wyrażania. Proponuje nam inną duchowość niż ta, w którą niezmiennie wprowadzali faryzeusze. Jedzenie i radowanie się w dzień szabatu, według Jezusa, jest zachowaniem pozytywnym, bo najważniejszy jest człowiek.