Teresa Ahumade urodziła się 28 marca 1515 roku w Avili w Hiszpanii. Matka osierociła ją, gdy miału dwanaście lat, ojciec umieścił ją w klasztorze. Kiedy wróciła do domu, postanowiła wstąpić do zakonu. Habit zakonny otrzymała u karmelitanek w rodzinnej Avili w listopadzie 1534 roku. Nie rozumiejąc woli Bożej, objawiającej się w natchnieniach i oświeceniach wewnętrznych, wobec braku rozumnego kierownika sumienia, przeżywała długie lata ciężkich udręk duchowych. Dopiero, gdy w Avili osiedlili się jezuici, znalazła roztropnego i świątobliwego spowiednika, o. Alvareza, który pomógł jej rozstrzygnąć wątpliwości. Pojęła teraz wolę Bożą, że powołana jest do zreformowania rozluźnionej karności zakonnej. Pierwszy klasztor surowej reguły założyła w Avili. Mimo rozlicznych przeszkód i trudności zbudowała w ostatnich dwudziestu latach życia, nie rozporządzając żadnymi funduszami, trzydzieści dwa klasztory, w tym piętnaście męskich. Przy pomocy św. Jana od Krzyża rozciągnęła reformę również na klasztory męskie, tak iż godzi się ją nazwać matką i drugą fundatorką zakonów karmelickich. Jest autorką wielu cenionych dzieł ascetycznych. Mając czterdzieści siedem lat napisała autobiografię, potem „Drogę doskonałości”, „Myśli o miłości Bożej”, „Zamek duszy”, a także wiele listów i poezji. Zajmuje poczesne miejsce w literaturze hiszpańskiej; niektóre jej utwory na język polski po mistrzowsku przełożył Zygmunt Krasiński. Św. Teresa od Jezusa należy do największych postaci niewieścich w Kościele, była duszą ubogaconą wielkimi darami głębokiego rozumu, gorącego serca i niezwalczonej energii. Papieże Grzegorz XV i Urban VII traktowali jej dzieła na równi z księgami doktorów Kościoła. 27 września 1970 roku papież Paweł VI dołączył ją do grona doktorów Kościoła