Stanisław Kazimierczyk urodził się 27 września 1433 r. na Kazimierzu (dziś dzielnica Krakowa). Pochodził z rodziny mieszczańskiej, która odegrała znaczącą rolę w kształtowaniu jego postawy religijnej i wrażliwości duchowej. Jego ojciec, Maciej Sołtys, był z zawodu tkaczem i pełnił funkcję rajcy miejskiego. Matka Jadwiga, osoba bardzo pobożna, należała do bractwa Najświętszego Sakramentu istniejącego przy kościele Bożego Ciała, z którym Stanisław był związany już od najmłodszych lat; tam został ochrzczony i uczęszczał do szkoły parafialnej. Następnie studiował w Akademii Krakowskiej, którą ukończył w wieku 23 lat. Nieco później wstąpił do Zakonu Kanoników Regularnych Laterańskich, a święcenia kapłańskie przyjął w 1456 r.
W klasztorze krakowskim pełnił funkcję kaznodziei, mistrza nowicjatu, zastępcy przeora i spowiednika w kościele Bożego Ciała. Gorliwie apostołował pośród mieszkańców Kazimierza, ucząc szacunku do Eucharystii, głosząc kazania w języku polskim i niemieckim, oraz poświęcając się pracy wśród chorych i ubogich. Był także wychowawcą młodzieży zakonnej, której starał się zaszczepić podobną do swojej miłość do Najświętszego Sakramentu. Przekonanie o świętości Stanisława ugruntowało się po jego śmierci, która nastąpiła 3 maja 1489 r.
Starania o wyniesienie Stanisława Kazimierczyka na ołtarze kanonicy regularni podjęli dopiero w 1773 r. Trwały one długo, ponieważ nie sprzyjał im okres zaborów, wojny światowe i czasy rządów komunistycznych. Orędownikiem sprawy beatyfikacji Kazimierczyka był biskup krakowski Karol Wojtyła, który gdy został papieżem, beatyfikował go 18 kwietnia 1993 r. Benedykt XVI 19 grudnia 2009 r. zatwierdził cud uzdrowienia przypisywany wstawiennictwu bł. Stanisława.
Florian urodził się w 250 r. Jego życie przypadło na okres prześladowań chrześcijan. W młodym wieku został powołany do armii cesarza rzymskiego Dioklecjana. Cechowała go cnota męstwa i wielkie posłuszeństwo w głoszeniu i obronie prawdy. W 304 r., już jako aktywny chrześcijanin, pospieszył do Lorch koło Wiednia, aby nieść otuchę i nadzieję prześladowanym czterdziestu legionistom chrześcijańskim. Jawnie i publicznie stanął w ich obronie, dając samemu świadectwo wiary w Zmartwychwstałego Chrystusa. Za ten czyn namiestnik prowincji, Akwilin groźbami i obietnicami próbował zmusić Floriana do odstępstwa od wiary. Kiedy próby te zawiodły, kazał go biczować, a potem poddał torturom przez szarpanie jego ciała specjalnymi hakami. Na koniec przywiązano Florianowi kamień młyński do szyi i zatopiono go w nurtach rzeki Enns. Pod koniec XII wieku sprowadzono jego relikwie do Krakowa. Strażacy i hutnicy czczą go jako swojego patrona.
3 maja Kościół katolicki w Polsce obchodzi uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski. Święto zostało ustanowione na prośbę biskupów polskich po odzyskaniu niepodległości po I wojnie światowej.
Papież Benedykt XV zatwierdził święto dla Kościoła w Polsce w 1920 r. Nawiązuje ono do ważnych wydarzeń z historii Polski: obrony Jasnej Góry przed Szwedami w 1655 r., ślubów króla Jana Kazimierza – powierzenia Królestwa Polskiego opiece Matki Bożej, a także do uchwalenia Konstytucji 3 maja. Święto to wyraża wiarę Narodu w szczególną opiekę Bożą, jakiej Polacy doświadczali i doświadczają za pośrednictwem Matki Bożej.
W czasie uroczystości, które miały miejsce we Lwowie 1 kwietnia 1656 przed cudownym obrazem Matki Bożej Łaskawej król ogłosił Matkę Bożą patronką Królestwa Polskiego. Odśpiewano litanię do Najświętszej Panny, a nuncjusz apostolski dodał wezwanie: „Królowo Korony Polskiej, módl się za nami”, które zgromadzeni biskupi i senatorowie trzykrotnie powtórzyli. Król przyrzekł szerzyć Jej cześć, ślubował wystarać się u papieża o pozwolenie na obchodzenie Jej święta jako Królowej Korony Polskiej, a także zająć się losem chłopów i zaprowadzić sprawiedliwość społeczną.
Oficjalnie święto obchodzone jest od 1923 roku, choć Maryję jako Królową Polski czczono o wiele wcześniej, czego przykładem jest „Bogurodzica” – najstarsza polska pieśń religijna, która pełniła często rolę hymnu narodowego. Po reformie liturgicznej w 1969 r. święto zostało podniesione do rangi uroczystości.
Od niedawna obchodzimy przywrócone po upadku komunizmu w Polsce Święto 3 Maja w nowej formie, w nowej treści, jako święto państwowe i dzień wolny od pracy. Tego dnia oddajemy cześć Matce Boskiej Królowej Korony Polskiej oraz przypominamy uchwalenie Konstytucji 3 maja.
Św. Atanazy, wielki wyznawca wiary, urodził się w Aleksandrii około roku 296, z rodziców chrześcijańskich. Wychowywał się pod okiem Aleksandra, późniejszego biskupa Aleksandrii, czyniąc wielkie postępy w nauce i cnocie. W roku 313, po Aleksandrze, biskupem patriarchą został Achillas; dwa lata później św. Atanazy został pustelnikiem; przez jakiś czas przebywał w samotni wraz ze św. Antonim. W roku 319 został diakonem; wkrótce wezwano go, aby włączył się do walki z rodzącą się właśnie herezją Ariusza, ambitnego kapłana aleksandryjskiego, który zaprzeczył boskości Chrystusa. Walka z arianizmem miała stać się życiowym zadaniem św. Atanazego. W roku 325 wraz ze swym biskupem wziął udział w soborze nicejskim, gdzie po raz pierwszy zaznaczył się jego wpływ. Pięć miesięcy później Aleksander zmarł, zalecając jako swego następcę św. Atanazego. Św. Atanazy został jednogłośnie wybrany na patriarchę w roku 328. Jego stanowczy sprzeciw wobec herezji ariańskiej ściągnął na niego wiele intryg i prześladowań. Z czterdziestu sześciu lat swego biskupstwa siedemnaście spędził na wygnaniu. Po cnotliwym i pełnym cierpień życiu nieulękły wyznawca wiary katolickiej, największy człowiek swoich czasów, zmarł 2 maja 373 roku.
Święty Józef był mężem Maryi. Jego postać znamy z Ewangelii. Czcimy go dwukrotnie w ciągu roku: 19 marca – jako Oblubieńca Matki Bożej, a dzisiaj – jako wzór i patrona ludzi pracujących. Całe swoje życie św. Józef spędził jako rękodzielnik i wyrobnik w ciężkiej zarobkowej pracy. Św. Józef wykonywał na zamówienie bardzo ciężkie prace i z nich utrzymywał Najświętszą Rodzinę. Praca go uświęciła, gdyż wykonywał ją rzetelnie, wypełniał ją cicho i pokornie jako zleconą sobie od Boga misję na ziemi. Spełniał ją zapatrzony w Jezusa i Maryję. Taki powinien być styl pracy każdego pracownika. Praca ma uświęcać, ma być źródłem gromadzenia zasług dla nieba. 1 maja 1955 roku zwracając się do Katolickiego Stowarzyszenia Robotników Włoskich papież Pius XII proklamował ten dzień świętem Józefa rzemieślnika, nadając w ten sposób religijne znaczenie świeckiemu, obchodzonemu na całym świecie od 1892 r., świętu pracy. Odtąd dzień 1 maja jest radosnym świętem, akcentującym szczególną godność i znaczenie pracy.
Michał Ghislieri zwany Aleksandrinus urodził się we Włoszech w roku 1504. Mając zaledwie 15 lat, przywdział habit dominikański. W roku 1528 otrzymał święcenia kapłańskie i zaczął wykładać teologię i filozofię. W roku 1556 papież Paweł IV mianował go biskupem. W roku 1557 ten sam papież podniósł go do godności kardynała. NA konklawe zwołanym po śmierci Piusa IV w roku 1566 św. Karolowi Boromeuszowi udało się zjednoczyć wszystkich, aby oddali głosy na kardynała Aleksandrinusa. Nowy papież przybrał imię Piusa V. W swej posłudze na Stolicy apostolskiej odznaczał się wielką gorliwością, wcielając w życie dekrety Soboru Trydenckiego. Opublikował księgi liturgiczne, którymi Kościół rzymski posługiwał się przez 400 lat. Umarł w Rzymie 1 maja 1572 roku.
Św. Katarzyna ze Sieny urodziła się 25 marca 1347 roku w Sienie. Była przedostatnim dzieckiem z dwudziestu pięciu. Katarzyna jako kilkuletnia dziewczynka była przeniknięta duchem pobożności. Mając kilkanaście lat wstąpiła do zakonu dominikanek. Modlitwa, pokuta, posługiwanie trędowatym wypełniały jej młode życie. W wieku 20 lat jest już osobą w pełni ukształtowaną, wielką mistyczką. l kwietnia 1375 roku otrzymuje stygmaty. Z jej przemyśleń i duchowych przeżyć zrodziło się zaangażowanie w sprawy Kościoła. Podczas licznych wtedy konfliktów na terenie Italii i w samym Kościele była orędowniczką pokoju i mediatorem. Domagała się od kolejnych papieży ich powrotu z Awinionu do Rzymu. Wobec nieskuteczności wysyłanych listów udała się do Awinionu, by skłonić Grzegorza XI do powrotu. Kiedy papież zdecydował się powrócić, jej pośrednictwu przypisywano to ważne wydarzenie. Zmarła 28 kwietnia 1380 roku w wieku 33 lat.
Jej relikwie znajdują się w rzymskim kościele S. Maria sopra Minerva.
Gianna Beretta Molla urodziła się 4.10.1922 roku w Magencie k.Mediolanu. W młodości zaczęła działać w Akcji Katolickiej. Po uzyskaniu dyplomu lekarza w 1949r. otworzyła klinikę medyczną w Mesero (koło Magenty) w 1950. Zrobiła specjalizację z pediatrii na Uniwersytecie w Mediolanie, gdzie później kontynuowała swoją praktykę lekarską. Równolegle z karierą zawodową działała w Akcji Katolickiej.24 września 1955r.wzięła ślub z Piotrem Mollą. W listopadzie 1956 urodziła syna Pierluigiego, w grudniu 1957 córkę Mariolinę, a w lipcu 1959 córkę Laurettę. We wrześniu 1961, pod koniec drugiego miesiąca ciąży, w jej macicy rozwinął się włókniak . Mimo wskazań medycznych do przerwania ciąży zdecydowała się donosić ją do końca. 21 kwietnia 1962 urodziła się jej kolejna córka Gianna Emanuela. Pomimo starań lekarzy rankiem 28 kwietnia Joanna zmarła w wieku 39 lat. Jan Paweł II beatyfikował Joannę 24 kwietnia 1994r. natomiast kanonizował 16 maja 2004r. Na uroczystej mszy św. byli obecni m.in. mąż Joanny i najmłodsza córka Gianna Emanuela.
Św. Zyta urodziła się w biednej, ale bardzo pobożnej rodzinie chrześcijańskiej. Jej starsza siostra była cysterką, a jej wuj był pustelnikiem, którego miejscowi ludzie uważali za świętego. Św. Zyta odznaczała się dużym posłuszeństwem; każde polecenie matki traktowała jak wypełnianie woli Bożej. Mając dwanaście lat została służącą u zamożnego tkacza w Lukce, trzydzieści kilometrów od jej rodzinnej wioski Monte Sagrati. W tej rodzinie miała pozostać przez czterdzieści osiem lat. Codziennie znajdowała czas na wysłuchanie Mszy św. i odmawianie modlitw; swoje domowe obowiązki wypełniała tak skrupulatnie, iż inne służące miały jej to za złe. Z początku jej pracodawcy mieli jej za złe zbyt hojne rozdawanie chleba biednym; z czasem jednak jej dobroć i cierpliwość przekonały ich zupełnie; święta stała się zaufanym przyjacielem rodziny. Dano jej wolną rękę jeśli idzie o rozkład pracy w domu; święta podjęła się jeszcze odwiedzin u chorych i więźniów. Szybko rozeszła się w Lucke wieść o jej dobrych czynach i nadprzyrodzonych wizjach, które miała. Odwiedzali ją nawet ludzie na wysokich stanowiskach. Po śmierci w roku 1278 ogłoszono ją świętą.
26 kwietnia
Kult Matki Bożej Dobrej Rady związany jest nierozerwalnie z obrazem Maryi pod tym samym tytułem, który znajduje się w kościele augustianów w Genazzano w Umbrii we Włoszech. Pochodzi on z pierwszej połowy XV wieku. Związana jest z nim pewna opowieść. Kiedy w Genazzano kończono budowę kościoła dla Matki Bożej, na jednej z jego ścian pojawił się wizerunek Maryi z Dzieciątkiem. Wiadomość o tym szybko się rozeszła. Gdy któregoś dnia przyszli do Genazzano dwaj pielgrzymi z Albanii, rozpoznali w obrazie wizerunek Matki Bożej Dobrej Rady ze Szkodry, miejscowości leżącej w ich ojczyźnie.
Już w XV i XVI wieku obraz zasłynął wieloma łaskami, dlatego w 1682 r. za zgodą papieża Innocentego XI został ukoronowany.
