Piotr Jerzy Frassati urodził się 6 kwietnia 1901 roku w Turynie, we Włoszech. W 1919 roku rozpoczął studia na wydziale inżynierii górniczej na politechnice w Turynie. 28 maja 1922 r. – myśląc o apostolstwie wśród górników – został tercjarzem Zakonu Dominikańskiego i przyjął imię Girolamo (czyli Hieronim – na cześć Savonaroli). Uczestniczył również z entuzjazmem w działalności różnych ruchów katolickich. Akcja Katolicka była dla niego prawdziwą szkołą formacji chrześcijańskiej i polem dla apostolatu. Miłował Jezusa w braciach, zwłaszcza tych cierpiących, zepchniętych na margines i opuszczonych. Poświęcał się ubogim i potrzebującym. W jego życiu mocna wiara łączyła się w jedno z miłością.
Był człowiekiem ascezy i modlitwy, w której osiągnął wysoki stopień doskonałości. Jego duchowość kształtowały zwłaszcza Listy św. Pawła Apostoła oraz dzieła św. Augustyna, św. Katarzyny ze Sieny i św. Tomasza z Akwinu, nieustanna – także nocna – adoracja Najświętszego Sakramentu, nabożeństwo do Matki Bożej i Słowo Boże.
Warto wiedzieć, że w 1922 r. Piotr Jerzy Frassati odwiedził Polskę. Był w Gdańsku i Katowicach. Jako przyszły inżynier interesował się górnictwem i planował zwiedzić jedną z kopalni na Śląsku. Do zjazdu pod ziemię prawdopodobnie nie doszło, ponieważ miał problem z ważnością paszportu. Umarł nagle, w wieku 24 lat, 4 lipca 1925 roku, krótko przed ukończeniem studiów, na skutek infekcji chorobą Heinego-Medina, którą zaraził się od podopiecznych. Św. Jan Paweł II podczas Mszy świętej beatyfikacyjnej odprawionej na placu św. Piotra 20 maja 1990 r. wyniósł go na ołtarze, stawiając za wzór współczesnej młodzieży świata.
Św. Tomasz, Apostoł (+ ok. 67). Zwany także Didymos, „Bliźniak” należał do ścisłego grona Dwunastu Apostołów. Ewangelie wspominają go kilkakrotnie: kiedy jest gotów pójść z Jezusem na śmierć (J 11,16); w Wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy (J 14,5); osiem dni po zmartwychwstaniu, kiedy ze sceptycyzmem wkłada rękę w bok Jezusa (J 20,19 nn); nad Jeziorem Genezaret, gdy jest świadkiem cudownego połowu ryb po zmartwychwstaniu Jezusa (J 21,2). Według tradycji św. Tomasz ewangelizował Fartów (Iran). Dotarł do Indii, gdzie poniósł męczeńską śmierć w Kalaminie . Pochowano go w Mailapur (dzisiaj przedmieście Madrasu). W III wieku relikwie przeniesiono do Edessy, potem na wyspę Chios. W 1258 roku krzyżowcy przewieźli je do Ortony w Italii.
Urodził się w znakomitej rodzinie włoskiej w roku 1530r. Otrzymawszy od matki staranne i pobożne wychowanie chrześcijańskie wyjechał na studia medyczne na uniwersytet w Bolonii. W roku 1536 uzyskał doktorat praw. Następnie w roku 1564 powołano go w Neapolu na stanowisko audytora sądowego. Wstąpił do Towarzystwa Jezusowego i w roku 1567 został wyświęcony na księdza. Przez trzy lata pracował w Neapolu, nie oszczędzając się, poświęcając się szczerze służbie biednym i młodzieży. Przez 42 lata pozostał w Lecce, czyli aż do końca życia będąc tam rektorem kolegium jezuickiego i przełożonym tamtejszej wspólnoty zakonnej. Św. Bernardyn był wzorowym spowiednikiem, dobrym kaznodzieją, pilnym nauczycielem wiary dla młodych, pełnym poświęcenia duszpasterzem. Jego miłosierdzie dla biednych i chorych nie znało granic. Swoją łagodnością niejednokrotnie uśmierzał spory i skandale. Kiedy w roku 1616 leżał na łożu śmierci, magistrat Lecce zwrócił się doń z prośbą o opiekę nad tym miastem. Nie mogąc mówić św. Bernardyn skinął głową. Wyszeptał tylko imiona Maryi, po czym skonał.
Urodził się ok. 1060 r. w Szwabii, w rodzinie szlacheckiej. Do Polski przybył jako kleryk w orszaku opata Henryka z Würzburga, który został później arcybiskupem gnieźnieńskim. W Polsce Otton przebywał dłuższy czas, zapoznał się tu dobrze z językiem i miejscowymi obyczajami. Prowadził szkołę w Gnieźnie. Po pewnym czasie powrócił jednak do Niemiec. Został kanclerzem Henryka IV. W grudniu 1102 roku Otton został mianowany biskupem Bambergu. 1 lutego 1103 r. mimo ciężkiej zimy Otton wszedł do swego miasta boso i w szacie pokutnej, co wywarło duże wrażenie na wiernych. Jako biskup Otton okazał się dobrym organizatorem diecezji. Zachował jedność z papieżem w czasie jego sporu z cesarzem. Założył 15 dużych i 6 mniejszych klasztorów. W porozumieniu ze Stolicą Apostolską, na zaproszenie władcy polskiego, Bolesława Krzywoustego, Otton przybył do Polski by pomóc w ewangelizacji Pomorza. Pierwsza misja zakończyła się niepowodzeniem. W czasie drugiej misji ludność pomorska, zachęcona przez Bolesława Krzywoustego przyrzeczeniem ulg w daninach, okazała się sposobniejsza do przyjęcia chrześcijaństwa. Otton zmarł w Bambergu 30 czerwca 1139 r. Pochowano go w opactwie na Górze św. Michała pod Bambergiem.
Z różnych i poważnych przyczyn Kościół reformując kalendarz liturgiczny wykreślił z niego wiele imion dawnych męczenników. Zamiast tego obchodzi się obecnie w dniu następującym po uroczystości św. Piotra i Pawła święto pierwszych męczenników chrześcijańskich, którzy ponieśli śmierć w cyrku rzymskim w czasie prześladowań za panowania Nerona w roku 64. Cokolwiek było prawdziwą przyczyną pożaru, który wybuchł od strony wzgórza Celius i niszczył miasto przez sześć dni i siedem nocy, niegodziwy cesarz obciążył odpowiedzialnością za to chrześcijan. Większość z nich rekrutowała się spośród niewolników, wyzwoleńców i przybyszów z innych krain. Zastosowano wobec nich okrutne represje i bezlitosne prześladowania. Ofiary rzucano dzikim zwierzętom na pożarcie lub palono jak żywe pochodnie. Wywołało to w końcu oburzenie nawet wśród pogan, co stwierdził w swoich pismach Tacyt. Od roku 1923 święto męczenników chrześcijańskich było obchodzone 27 czerwca w Rzymie.
Św. Piotr, Apostoł (+ 67). Syn rybaka Jony z Betsaidy Galilejskiej. Nosił imię Szymon. Mieszkał w Kafarnaum. Chrystus powołał go wraz z jego bratem, Andrzejem, na swojego ucznia. W ewangelicznej relacji o ustanowieniu grona Dwunastu otrzymał od Jezusa nowe imię – Piotr. Należał do Jego najbliższego grona. Obecny podczas przemienienia na górze Tabor; składa wyznanie, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Boga; kroczy po wodzie ku Jezusowi; jest przy Nim w Ogrójcu; podczas aresztowania Mistrza broni Go, atakując sługę arcykapłana. Po zmartwychwstaniu Chrystus ukazuje się Piotrowi, przekazując mu władzę pasterską. Po Zesłaniu Ducha Świętego wygłasza mowę misyjną do Żydów, stając na czele uczniów i wyznawców Chrystusa. Duszpasterską działalność prowadzi poza Jerozolimą – w Samarii, Liddzie, Jaffie, Cezarei Nadmorskiej. Wędruje do Antiochii, następnie do Azji Mniejszej, a potem do Rzymu. Tutaj zakłada gminę chrześcijańską i zostaje jej pierwszym biskupem. Po śmierci Heroda wrócił do Jerozolimy. W roku 48/49 przewodniczy Soborowi Jerozolimskiemu, po czym wraca do Rzymu. Ewangelie ukazują jego szczególną pozycję w gronie apostołów. Podczas prześladowania chrześcijan przez Nerona w latach 64-67 św. Piotr zostaje aresztowany i ukrzyżowany głową w dół. Jest autorem dwóch listów należących do Nowego Testamentu. Nad jego grobem wzniesiono w 320 roku kościół, który ostateczną formę przybrał w postaci bazyliki Watykańskiej.
Św. Paweł, Apostoł Narodów. Autor 13 listów do gmin chrześcijańskich, włączonych do ksiąg Nowego Testamentu. Szaweł urodził się w Tarsie około 5-10 roku po Chrystusie. Pochodził z żydowskiej rodziny silnie przywiązanej do tradycji. Byli niewolnikami, którzy zostali wyzwoleni. Szaweł odziedziczył po nich obywatelstwo rzymskie. Być może był uczniem Gamaliela. Gorliwość w strzeżeniu tradycji religijnej sprawiła, że mając około 25 lat stał się zdecydowanym przeciwnikiem i prześladowcą Kościoła. Uczestniczył jako świadek w kamienowaniu św. Szczepana. Około 35 roku z własnej woli udał się z listami polecającymi do Damaszku aby tam ścigać chrześcijan. U bram miasta „olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos: <Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? > – <Kto jesteś, Panie?> – powiedział. A On: <Jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam d powiedzą, co masz czynić.>”. Po nawróceniu nagłym, niespodziewanym i cudownym przyjął chrzest i zmienił imię na Paweł. Po trzech latach pobytu w Damaszku oraz krótkim pobycie w Jerozolimie odbył trzy misyjne podróże: pierwszą – w latach 44-49: Cypr – Galacja, razem z Barnabą i Markiem; drugą w latach 50-53: Filippi – Tesaloniki – Berea – Achaia – Korynt, razem z Tymoteuszem i Sylasem; trzecią w latach 53-58: Efez – Macedonia – Korynt – Jerozolima. W Palestynie został aresztowany, przesłuchiwany przez prokuratorów Feliksa i Festusa. Dwa lata przebywał w więzieniu w Cezarei. Gdy odwołał się do cesarza, został deportowany drogą morską do Rzymu. Dwa lata przebywał w więzieniu rzymskim o dość łagodnym regulaminie. Uwolniony, udał się do Efezu, Hiszpanii i na Kretę. Tam aresztowano go po raz drugi (64 r.). W Rzymie oczekiwał na zakończenie procesu oraz wyrok.
Zginął śmiercią męczeńską przez ścięcie mieczem w tym samym roku – 67 – co św. Piotr. W Rzymie w IV wieku szczątki Pawła Apostola złożono w grobowcu, nad którym wybudowano bazylikę św. Pawła za Murami.
Bardzo niewiele wiemy o życiu św. Ireneusza, jednego z najwybitniejszych teologów II wieku. Urodził się około roku 130 w Azji Mniejszej. Powierzono go opiece św. Polikarpa, biskupa Smyrny, ucznia św. Jana Ewangelisty. Św. Ireneusz studiował w Rzymie, a później głosił Ewangelię w Galii. W roku 178 objął tron biskupi w Lugdunie (dziś: Lyon). Jego nauki przyczyniły się do nawrócenia wielu ludzi. Jego prace odegrały wielką rolę w zwalczaniu bujnie kwitnących herezji, zwłaszcza gnostyków i walentyńczyków. Główne dzieła św. Ireneusza to „Przeciw herezjom” i „Dowód prawdziwości nauki apostolskiej”. Poglądy św. Ireneusza traktowane są jako czynnik łączący koncepcje Wschodu i Zachodu. Zmarł śmiercią męczeńską w roku 202 podczas prześladowania za Septymusa Sewera.
Św. Cyryl urodził się w Aleksandrii w Egipcie około roku 376. Wierząc niezachwianie, że Najświętsza Maryja Panna była matką Boga, wystąpił przeciwko Nestoriuszowi, patriarsze Konstantynopola, który utrzymywał że Jezus Chrystus zrodził się z Maryi wyłącznie jako człowiek, boskość zaś została mu nadana potem z powodu Jego wielkich zasług. Jego zasługą przede wszystkim potępienie błędów nestoriańskich i zdefiniowanie nauki katolickiej: dwie natury, Boska i ludzka, złączone są w jednej Boskiej osobie Chrystusa; stąd Najświętsza Panna jest prawdziwie matką Boga a nie tylko matką człowieka Chrystusa. Św. Cyryl przewodził soborowi Efeskiemu, który potępił Nestoriusza i jego doktrynę. Cyryl drogo jednak zapłacił za to zwycięstwo, spotkało go bowiem wiele cierpień ze strony Nestoriusza i jego zwolenników. Św. Cyryl pozostawił wiele traktatów egzegetycznych, był też autorem apologetycznego dzieła przeciwko Julianowi Apostacie. Zmarł 27 czerwca 444 r.
Św. Zygmunt Gorazdowski urodził się w Sanoku w roku 1845. Na drugim roku prawa przerwał studia i wstąpił do Seminarium Duchownego we Lwowie. Po otrzymaniu święceń kapłańskich w roku 1871, rozpoczął gorliwą działalność duszpasterską. Od 1877 r. ks. Zygmunt rozpoczął swoją niezwykłą działalność dobroczynną we Lwowie. Jako wikary, administrator, a potem proboszcz, podjął w wielu szkołach pracę katechetyczną, wydał kilka edycji opracowanego przez siebie „Katechizmu”, katolickie „Zasady i przepisy dobrego wychowania” – dla rodziców i wychowawców oraz publikował artykuły głównie z dziedziny duszpasterskiej. Założył też Towarzystwo „Bonus Pastor”, wspomagające pracę kapłanów, i przez kilka lat redagował czasopismo pod tą samą nazwą. Będąc sekretarzem Instytutu Ubogich Chrześcijan we Lwowie, założył Dom pracy dobrowolnej. Już w pierwszym roku jego istnienia 170 bezdomnych żebraków, wśród których były także dzieci, znalazło w tym domu dach nad głową, odpowiednią opiekę i pracę. Z inicjatywy ks. Zygmunta, znanego coraz bardziej jako „Ksiądz dziadów” i „Ojciec ubogich”, rozpoczęła także swoją działalność we Lwowie tania Kuchnia Ludowa. Innymi dziełami chrześcijańskiego miłosierdzia, założonymi przez ks. Zygmunta, były m.in.: Zakład dla nieuleczalnie chorych i rekonwalescentów, Internat św. Jozafata dla ubogich studentów Seminarium Nauczycielskiego czy też przez długie lata jedyny w Galicji Zakład Dzieciątka Jezus dla samotnych matek i porzuconych niemowląt, w którym uratowano ok. 3 tys. dzieci i wiele matek. Święty założył również szkołę katolicką polsko-niemiecką, której prowadzenie przekazał Braciom Szkolnym, oraz rozpoczął wydawanie „Gazety Codziennej” jako gazety katolickiej. Obydwie te inicjatywy kosztowały ks. Zygmunta wyjątkowo wiele udręk, cierpień, niezrozumienia i upokorzeń, trwających niemal do śmierci. Założył Zgromadzenie Sióstr św. Józefa. Zmarł w roku 1920.
Urodziła się 25 stycznia 1347 r. w Mątowach Wielkich koło Malborka jako siódme z kolei dziecko. Rodzice Doroty, osadnicy holenderscy: Wilhelm Schwartze i Agata, cieszyli się szacunkiem otoczenia. Gorącym pragnieniem Doroty było życie zakonne. Nie miała jednak szczęścia spełnić tego pragnienia. Miała zaledwie 16 lat, kiedy rodzice wydali ją za starszego od niej o prawie 20 lat płatnerza gdańskiego, Adalberta. W rok po ślubie, Dorota przeniosła się na stałe do Gdańska. Małżeństwo okazało się niedobrane. Mąż lubił wystawne życie towarzyskie. Bywało, że przychodził pijany. Kiedy więc Dorota zaczęła codziennie uczęszczać do kościoła mariackiego na Mszę świętą, mąż często tracił równowagę. Heroiczna cierpliwość i łagodność żony zwyciężyła. Adalbert stawał się coraz spokojniejszy i łagodniejszy, zaczął i on częściej przystępować do sakramentów. Pierwsza epidemia w roku 1373 zabrała im troje dzieci, druga epidemia w roku 1382 zabrała im pięcioro dzieci. Na dziewięcioro dzieci przeżyła rodziców tylko jedna córka – Gertruda, która wstąpiła do klasztoru mniszek benedyktynek w Chełmnie. Po śmierci męża mogła oddać się na wyłączną służbę Bożą. Zamieszkała w Kwidzynie w ciasnej komórce u pobożnej niewiasty. Dorota otrzymała od władz kościelnych pozwolenie na całkowite odcięcie się od świata przez zamurowanie w celi przy tamtejszym kościele katedralnym. Przez zakratowane okienko od strony kościoła przynoszono jej Komunię świętą i dawano pokarm. W celi tej przebywała 14 miesięcy. W tym czasie otworzyły się jej stygmaty, do tej pory tylko bolesne, ale niewidoczne. Wyczerpana niezwykłą pokutą, zmarła 25 czerwca 1394 r.
