Uroczystość Przemienienia Pańskiego na Wschodzie spotykamy już w VI wieku. Była ona największym świętem w ciągu lata. Na Zachodzie jako święto obowiązujące dla całego Kościoła wprowadził ją papież Kalikst III z podziękowaniem Panu Bogu za odniesione zwycięstwo oręża chrześcijańskiego pod Belgradem w dniu 6 sierpnia 1456 r. Wojskami dowodził wódz węgierski Jan Hunyadi, a całą obronę i bitwę przygotował św. Jan Kapistran. Jednak lokalnie obchodzono to święto na Zachodzie już w VII wieku. W Polsce święto znane jest w XI wieku.
Dzisiejsze święto przypomina jak podczas pobytu w Galilei, na rok przed Swoją Męką, Jezus objawił Swoją Boską chwałę trzem najukochańszym uczniom – tym samym, którzy byli później świadkami Jego modlitwy w Ogrodzie Oliwnym: Piotrowi i dwóm synom Zebedeusza, Jakubowi i Janowi. Zaprowadził ich na szczyt góry (sądząc z opisu ewangelistów, prawdopodobnie była to góra Tabor) i „przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. Apostołowie zobaczyli także Mojżesza i Eliasza, rozmawiających z Jezusem. „Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie” .Trzej apostołowie upadli na twarz; Jezus dotknął ich i kazał wstać. „Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa”
Trzeba było, aby ci, którzy wkrótce będą świadkami poniżenia Jezusa w Getsemani, zobaczyli go opromienionego blaskiem Jego boskości i wzmocnili się Jego chwałą
