Św. Tomasz urodził się w Londynie w roku 1118. Przyjął niższe święcenia; Teobald, arcybiskup Canterbury, wysłał go na studia do Paryża i Bolonii. Powróciwszy do Anglii, został arcybiskupem Canterbury. W roku 1154, polecony przez Teobalda, został kanclerzem królestwa. Mimo iż był dostojnikiem Kościoła, wiódł życie człowieka świeckiego, oddanego rycerskim zabawom, cieszącego się przyjaźnią i towarzystwem króla. Po śmierci Teobalda, Henryk II zmusił go w roku 1162, do przyjęcia godności arcybiskupa-prymasa Canterbury. Wydarzenie to odmieniło całkowicie jego życie: oddany odtąd ascezie, zrzekł się kanclerstwa; o ile dawniej pobłażał polityce króla, zmierzającej do zawładnięciem Kościołem, o tyle teraz stanowczo i odważnie wystąpił w obronie jego wolności i praw. W ciągu siedmiu lat pasterzowania jego stosunki z królem pogorszyły się tak, iż w końcu musiał opuścić kraj i szukać schronienia u papieża Aleksandra III, który wówczas przebywał we Francji. W roku 1170 mógł powrócić do kraju, ale wracał z przeczuciem, że jedzie na śmierć. Lud przyjął go z radością, ale intrygi jego przeciwników sprawiły, że król uwierzył oszczerczym plotkom, jakoby arcybiskup podburzał poddanych przeciw niemu. Usłużni dworzanie mniemając, iż przypodobają się władzy, zamordowali arcypasterza po nieszporach na stopniach katedry w Canterbury. Król Henryk II pod naciskiem wzburzonego ludu odprawił w roku następnym publiczną pokutę u grobu męczennika. Jest drugim (obok św. Jerzego) patronem Anglii i jej duchowieństwa.
