Czytania: Dz 13,46-49; Ps 117; Łk 10,1-9
„Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch, i wysłał ich po dwóch przed sobą”
Jedynie Łukasz mówi o wysłaniu tak wielkiej liczby uczniów. Dlatego przypuszcza się, że on także był w tym gronie i wraz z innymi podjął dzieło. Właśnie – wraz z innymi. Jezus nie wysyła w drogę samotników, ale po dwóch, aby głosili Dobrą Nowinę. Ewangelia jest prawdą o bliskości Boga, który jest miłością. Nie może zatem być ona opowiadana i przeżywana w samotności. Przybycie uczniów napełnia zbawczą obecnością, niosącą ze sobą uzdrowienie i pokój. Obecność Boga w głoszonym Słowie sprawia, że nie są już straszne otaczające wilki ani codzienne niedostatki. My także powinniśmy się stać uczniami – świadkami Jezusa i Jego Ewangelii, bo przecież jest oczywiste, że należy świadczyć o tym, kogo się naprawdę kocha.