Czytania: Ap 11,19a;12,1.3-6a; Ps 132; 1Kor 15,20-26; Łk 1,39-56
Matka idzie za Synem. Jej wniebowzięcie jest kontynuacją tego czym żyła, kogo kochała, za czym tęskniła, dokąd dążyła, komu oddała swoje życie. Życie w niebie, jest kontynuacją tego, czym człowiek na ziemi żył dla Boga. Można sobie wyobrażać wielką tęsknotę Maryi za chwilą, w której będzie mogła spotkać Syna twarzą w twarz i radować się przebywaniem z Nim. Maryja cicho żyła i cicho odeszła. „Cisi posiądą ziemię”. Jest czczona na całej ziemi, ponieważ Jej życie należało do Boga. Każdy, kto chce przeżyć dobrze czas dany na życie, powinien ofiarować z siebie to, co połączy go z Jezusem zarówno teraz, jak i na wieczność całą. Maryja z duszą i ciałem została wzięta do nieba. Cała należąc do Boga, Błogosławiona, cała też została przez Niego przeniesiona do nieba, dla prowadzenia ewangelizacji na ziemi. Maryja objawiając się ludziom, ewangelizuje ziemię, przypomina o życiu, które jest i nigdy się nie kończy, przypomina o niebie, które jest dla ludzi pozostających przy Bogu „na dobre i na złe”.