Czytania: Sdz 11,29-39a; Ps 40; Mt 22,1-14
Przypowieść o zaproszonych na ucztę może początkowo dziwić, a nawet irytować. Jest w niej mowa o królu, który zaprasza na ucztę ludzi wziętych prosto z ulicy, gdyż ci, których najpierw zaprosił, zlekceważyli go i nie chcieli przyjść. Do tego miejsca wszystko jest zrozumiałe: teraz wszyscy są zaproszeni – niezależnie od pochodzenia i godności. Trudno jednak pojąć, dlaczego król kazał wyrzucić „na zewnątrz w ciemności” człowieka nie ubranego w strój weselny? Czyż nie powinien był liczyć się z tym, że ludzie napotkani na rozstajnych drogach raczej nie będą odświętnie ubrani, przygotowani do wprowadzenia na salony? Przypowieść chce jednak za pomocą tego drastycznego obrazu podkreślić, przestrzec, że nie wystarczy przyjść na ucztę, ale że trzeba jeszcze w niej w pełni uczestniczyć. Nieoczekiwany dar, jakim jest zaproszenie na ucztę, trzeba przyjąć i odnieść się do niego z całą powagą.