Według historyka kościelnego Euzebiusza, św. Łukasz urodził się w Antiochii w Syrii. Z zawodu był lekarzem; pośród czterech Ewangelistów był jedynym, który urodził się jako poganin. Wcześnie przyjął chrzest i został członkiem gminy chrześcijańskiej w Antiochii. Podczas drugiej podróży misyjnej św. Pawła, około roku 50, towarzyszył już Apostołowi. Jakiś czas pozostawał w Filipach, dokąd dotarł ze św. Pawłem, ale w kilka lat później, gdy tenże powracał z Grecji do Palestyny, znalazł się znów przy nim i odtąd nie opuszczał go, nawet, gdy Apostoł został uwięziony. O dalszych losach Ewangelisty nic pewnego nie wiemy, Nie wiadomo, gdzie, kiedy i w jaki sposób życie zakończył. Tradycja mówi, że żył w bezżeństwie i doczekał późnego wieki. Wedle tradycji miał być także malarzem, szczególnie uzdolnionym jako portrecista, co do tego jednak nie ma żadnej pewności. Dwie jego księgi, dedykowane bliżej nieznanemu „szlachetnemu Teofilowi”, tzn. trzecia Ewangelia i Dzieje Apostolskie, pisane pięknym językiem greckim, choć prostym stylem, zdradzają hellenistyczne wykształcenie autora. Nieznane jest również miejsce, gdzie powstały te dzieła. Niektórzy dawni historycy sugerują Grecję, w niektórych rękopisach są wzmianki o Egipcie lub Macedonii; współcześni historycy opowiadają się raczej za Cezareą, Efezem lub Rzymem. Pisma zdradzają sumiennego historyka, który wszystkiego, czego sam nie widział, starał się dociec jak najdokładniej, wypytując naocznych świadków zdarzeń. Księgi jego powstały po roku 60; najpierw Ewangelia, potem Dzieje.
Św. Ignacy był z pochodzenia Grekiem, uczniem św. Jana Ewangelisty. Św. Chryzostom powiada, że św. Piotr mianował go biskupem Antiochii, który to urząd sprawował przez czterdzieści lat. Podczas prześladowania chrześcijan za Trajana został uwięziony i wysłany do Rzymu, gdzie miał ponieść śmierć na arenie. Ta podróż przez Azję Mniejszą i krótki pobyt więźnia w Rzymie były prawdziwym jego triumfem. Chrześcijanie odwiedzali go, okazując mu najgłębszą cześć. W drodze ze Smyrny i Troady napisał siedem listów do Polikarpa i gmin chrześcijańskich w Efezie, Magnezji, Rzymie, Smyrnie, Tranach i Filadelfii. Listy te, zachowane do dziś i ponad wszelką wątpliwość autentyczne, są ważnym dokumentem wiary i życia pierwotnego Kościoła. W Rzymie rzucony w amfiteatrze Flawiusza (Koloseum) na pożarcie dzikim zwierzętom, złożył życie za wiarę, wykrzykując: „Niech stanę się miłym chlebem dla Pana”. Jego szczątki zabrano do Antiochii, gdzie zostały pochowane.
Św. Jadwiga Śląska, księżna, wdowa urodziła się w 1174 (1179?) roku jako córka Bertolda IV hrabiego na Andechs (Bawaria).Otrzymała staranne wychowanie i wykształcenie w domu rodzinnym i u benedyktynek w Kitzingen. W trzynastym roku życia poślubiła Henryka I Brodatego, księcia Wrocławia, z którym miała siedmioro dzieci. W swoim życiu doświadczyła tajemnicy Krzyża. Przeżyła śmierć męża i prawie wszystkich dzieci. Jej ukochany syn, Henryk Pobożny poległ w bitwie z Tatarami pod Legnicą. Ostatnie lata spędziła w ufundowanym przez siebie klasztorze cystersek w Trzebnicy gdzie jej córka Gertruda była przełożoną. Zasłynęła z pobożności i czynów miłosierdzia.
Wyczerpana surowym życiem mniszki, chociaż nie składała ślubów zmarła 15 października 1243 roku. Kanonizowana przez Klemensa IV w 1267 roku. Jej relikwie spoczywają w Trzebnicy.
Teresa Ahumade urodziła się 28 marca 1515 roku w Avili w Hiszpanii. Matka osierociła ją, gdy miału dwanaście lat, ojciec umieścił ją w klasztorze. Kiedy wróciła do domu, postanowiła wstąpić do zakonu. Habit zakonny otrzymała u karmelitanek w rodzinnej Avili w listopadzie 1534 roku. Nie rozumiejąc woli Bożej, objawiającej się w natchnieniach i oświeceniach wewnętrznych, wobec braku rozumnego kierownika sumienia, przeżywała długie lata ciężkich udręk duchowych. Dopiero, gdy w Avili osiedlili się jezuici, znalazła roztropnego i świątobliwego spowiednika, o. Alvareza, który pomógł jej rozstrzygnąć wątpliwości. Pojęła teraz wolę Bożą, że powołana jest do zreformowania rozluźnionej karności zakonnej. Pierwszy klasztor surowej reguły założyła w Avili. Mimo rozlicznych przeszkód i trudności zbudowała w ostatnich dwudziestu latach życia, nie rozporządzając żadnymi funduszami, trzydzieści dwa klasztory, w tym piętnaście męskich. Przy pomocy św. Jana od Krzyża rozciągnęła reformę również na klasztory męskie, tak iż godzi się ją nazwać matką i drugą fundatorką zakonów karmelickich. Jest autorką wielu cenionych dzieł ascetycznych. Mając czterdzieści siedem lat napisała autobiografię, potem „Drogę doskonałości”, „Myśli o miłości Bożej”, „Zamek duszy”, a także wiele listów i poezji. Zajmuje poczesne miejsce w literaturze hiszpańskiej; niektóre jej utwory na język polski po mistrzowsku przełożył Zygmunt Krasiński. Św. Teresa od Jezusa należy do największych postaci niewieścich w Kościele, była duszą ubogaconą wielkimi darami głębokiego rozumu, gorącego serca i niezwalczonej energii. Papieże Grzegorz XV i Urban VII traktowali jej dzieła na równi z księgami doktorów Kościoła. 27 września 1970 roku papież Paweł VI dołączył ją do grona doktorów Kościoła
Urodziła się 22 lipca 1647 r. w Burgundii (Francja). Kiedy Małgorzata miała zaledwie 4 lata, złożyła ślub dozgonnej czystości. Jej ojciec był notariuszem i sędzią. Zmarł, gdy Małgorzata miała 8 lat. Oddano ją wtedy do kolegium klarysek w Charolles. Ciężka choroba zmusiła ją jednak do powrotu do domu. Oddana z kolei na wychowanie do apodyktycznego wuja i gderliwych ciotek, wiele od nich wycierpiała. Gdy miała 24 lata wstąpiła do Sióstr Nawiedzenia (wizytek). Małgorzata otrzymała habit zakonny 25 sierpnia 1671 r. Musiała wyróżniać się wśród sióstr, skoro dwa razy piastowała urząd asystentki przełożonej, a w latach 1685-1687 była mistrzynią nowicjuszek. Małgorzata była mistyczką – od 21 grudnia 1674 r. przez ponad półtora roku Pan Jezus w wielu objawieniach przedstawiał jej swe Serce, kochające ludzi i spragnione ich miłości. W związku z otrzymanym orędziem i poleceniem, aby ustanowiono święto czczące Jego Najświętsze Serce oraz przystępowano przez 9 miesięcy do pierwszopiątkowej Komunii św. wynagradzającej, Małgorzata doznała wielu przykrości i sprzeciwów. Od 1686 r. obchodziła święto Najświętszego Serca Jezusa i rozszerzyła je na inne klasztory sióstr wizytek. Z jej inicjatywy wybudowano w Paray-le-Monial kaplicę poświęconą Sercu Jezusa. Małgorzata zmarła 17 października 1690 r. po 43 latach życia, w tym 18 latach profesji.
Beatyfikował ją Pius IX (1864), kanonizował Benedykt XV (1920).
Honorat, w stanie świeckim Wacław Koźmiński, urodził się w Białej Podlaskiej 16 października 1829 roku. Wykształcenie podstawowe otrzymał w rodzinnym mieście, średnie w Płocku, po czym rozpoczął studia architektury w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Będąc w gimnazjum zaniechał praktyk religijnych, a w czasie studiów zupełnie stracił wiarę. 23 kwietnia 1846 r. został aresztowany przez policję carską pod zarzutem udziału w spisku i osadzony w X pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Wówczas ciężko zachorował; powracając do zdrowia, przemyślał dokładnie swoje życie i nawrócił się. Uwolniony z więzienia po blisko roku, podjął dalsze studia, a jednocześnie prowadził bardzo surowy tryb życia. W 1848 roku wstąpił do Zakonu Kapucynów. W dniu 27 grudnia 1852 roku otrzymał święcenia kapłańskie, a następnie oddał się całkowicie pracy duszpasterskiej. Założył 26 zgromadzeń zakonnych szczególnie bezhabitowych, z których 17 istnieje do dzisiaj. Wiele pisał, był świetnym kierownikiem duchowym i spowiednikiem. Zmarł w Nowym Mieście nad Pilicą 16 grudnia 1916 roku. Papież Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych 16 października 1988 roku.
Ojciec Jan Beyzym urodził się 15 maja 1850 roku w Beyzymach na Wołyniu. Po ukończeniu gimnazjum w Kijowie w 1872 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego (jezuitów). 26 lipca 1881 r. w Krakowie przyjął święcenia kapłańskie. Przez wiele lat był wychowawcą i opiekunem młodzieży w kolegiach Towarzystwa Jezusowego w Tarnopolu i Chyrowie. W wieku 48 lat podjął decyzję o wyjeździe na misje. Udał się więc na Madagaskar. Tam oddał wszystkie swoje siły, zdolności i serce opuszczonym, chorym, głodnym, wyrzuconym poza nawias społeczeństwa; szczególnie dużo uczynił dla trędowatych. Zamieszkał wśród nich na stałe, by opiekować się nimi dniem i nocą. Stworzył pionierskie dzieło, które uczyniło go prekursorem współczesnej opieki nad trędowatymi. Wyczerpany pracą ponad siły, o. Beyzym zmarł 2 października 1912 roku, otoczony nimbem bohaterstwa i świętości.
Urodził się we Włoszech 25 listopada 1881 r. jako Angelo Giuseppe Roncalli, w biednej rodzinie chłopskiej. Jego matka była osobą bardzo religijną. Urodziła 11 dzieci, z których Angelo przyszedł na świat jako czwarty. Charakteryzowała go niezwykła dobroć, ciepło i pogoda ducha. Mając 12 lat wstąpił do niższego seminarium duchownego w Bergamo, które było wówczas jednym z najbardziej prestiżowych miejsc kształcenia przyszłych księży. Jako młodemu księdzu powierzono mu funkcję sekretarza biskupa Bergamo. W 1953 roku Angelo Roncalli został mianowany kardynałem i patriarchą Wenecji. W 1958 roku, po śmierci Piusa XII, podczas trzydniowego konklawe, kard. Roncalli został wybrany papieżem. Zapamiętany został jako papież, który zawsze się u śmiechał, a przede wszystkim jako papież, który zwołał Sobór Watykański II. Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym w 2000 roku, razem z papieżem Piusem IX. W liturgii wspominany jest 11 października – w rocznicę dnia, w którym nastąpiło uroczyste otwarcie Soboru Watykańskiego II. Został kanonizowany – wraz z Janem Pawłem II – na placu św. Piotra w Rzymie w niedzielę Miłosierdzia Bożego, 27 kwietnia 2014 r.
Bł. Maria Angela urodziła się w Kaliszu 16 maja 1825 roku. Od dzieciństwa była wrażliwa na potrzeby Kościoła i bliźniego. W roku 1854 jej kierownikiem duchowym został o. Honorat Koźmiński, kapucyn. Przy jego pomocy założyła w Warszawie Zgromadzenie Sióstr Felicjanek. Po powstaniu styczniowym Zgromadzenie przeniosło się do Krakowa i tutaj rozpoczął się jego szybki rozwój. W roku 1869 matka Maria Angela z powodu utraty słuchu ustąpiła z urzędu przełożonej generalnej i dalsze lata spędziła na modlitwie i staraniach o zatwierdzenie Zgromadzenia. Zmarła 10 października 1899 roku. Została beatyfikowana w roku 1993 przez papieża Jana Pawła II
Wincenty Kadłubek urodził sie w roku 1160 w Karwowie po Opatowem. Pochodził z rodu Porajów herbu Róża. Studiował w Paryżu i Bolonii. Przyjął święcenia jako kapłan diecezji krakowskiej. Mając 34 lata objął prepozyturę w kolegiacie sandomierskiej. W roku 1203 został biskupem w Krakowie. Brał udział w obradach Soboru Laterańskiego IV. Po kilkunastu latach rządów zrzekł się biskupstwa i przywdział habit cystersów w Jędrzejowie. Tam zmarł w roku 1223.
Jako pierwszy Polak opisał dzieje narodu w „Kronice polskiej”.
Beatyfikował go Klemens XIII w 1764 roku.
