Św. Iwo Helory urodził się w roku 1253 w Kermartin w Bretanii. Ojciec wysłał go do papieża na studia. Przez dziesięć lat św. Iwo uczył się filozofii, teologii, prawa kanonicznego i świeckiego. Wróciwszy do Bretanii został oficjałem diecezjalnym w Rennes, a później w Treguier. Wypełniał swój zawód sprawiedliwie, był nieprzekupny, zawsze troszczył się o biedaków i ludzi niskiego pochodzenia. Szybko stał się znany jako „adwokat biedaków”, za których często opłacał koszty postępowania sądowego, a potem odwiedzał ich w więzieniu. Jego ideą była sprawiedliwość dla wszystkich. Wytrwale starał się godzić zwaśnione strony i prowadzić do pojednania, aby nikt nie musiał ponosić niepotrzebnych kosztów postępowania. W roku 1284 otrzymał święcenia kapłańskie i poświęcił się pracy w parafii. Ale zawsze służył każdemu swą wiedzą prawniczą. Żył oszczędnie i skromnie, oświecając parafian nie tylko w sprawach duchowych, ale i świeckich; był dobrym kaznodzieją i. Zmarł 19 maja 1303 roku.
Święty o. Stanisław Papczyński urodził się 18 maja 1631 r. w Podegrodziu k. Starego Sącza. Po ukończeniu szkoły podstawowej, kontynuował naukę u jezuitów i pijarów. W roku 1654 wstąpił do zakonu pijarów, gdzie dwa lata później złożył śluby zakonne. Dnia 12 marca 1661 r. przyjął święcenia kapłańskie i zasłynął jako gorliwy kaznodzieja, profesor retoryki oraz spowiednik. Odczytując w swoim sercu nowe zadanie, jakie wzbudził w nim Duch Święty, w roku 1670 opuścił zakon pijarów z zamierzeniem założenia nowej wspólnoty zakonnej: Zakonu Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Powołanemu przez siebie do istnienia pierwszemu męskiemu zakonowi na ziemiach Polski, o. Stanisław pozostawił do realizacji trzy cele: szerzenie misterium Niepokalanego Poczęcia Matki Bożej, modlitwę za zmarłych oraz apostolat. Zgromadzenie jeszcze za jego ziemskiego życia otrzymało aprobatę papieską w roku 1699. Ojciec Papczyński zmarł w opinii świętości dnia 17 września 1701 r. w Górze Kalwarii na Mariankach.
W dniu 16 września 2007 w Sanktuarium Maryjnym w Licheniu Starym miała miejsce Jego beatyfikacja, której w imieniu papieża Benedykta XVI dokonał kard. Tarcisio Bertone, sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej. Do grona świętych założyciel Zgromadzenia Księży Marianów został włączony dnia 5 czerwca 2016 r. podczas Mszy św. sprawowanej przez papieża Franciszka na Placu św. Piotra w Rzymie.
Św. Paschalis Baylon urodził się w Hiszpanii w roku 1540. W dzieciństwie był pasterzem. Długie lata spędził samotnie jako pasterz. Dzięki medytacjom, modlitwie i czytaniu dzieł religijnych robił szybkie postępy w duchowym doskonaleniu się. Gdy miał dwadzieścia cztery lata, postanowił wstąpić do zakonu. Wybrał franciszkanów, świadomie decydując się na zakon ubogi. „Urodziłem się biedny – powiedział – i postanowiłem umrzeć w ubóstwie i pokucie.” W roku 1564 wstąpił do zreformowanego zakonu franciszkanów-alkantarystów w Monforte. Odznaczał się szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu. Pod koniec życia spędzał często prawie całe noce na modlitwie przed ołtarzem. Bóg okazywał mu łaskę, zsyłając ekstazy i uniesienia, ale święty w swojej pokorze starał się unikać rozgłosu. Był również szczególnie przywiązany do Najświętszej Dziewicy Panny . Zmarł 17 maja 1592 roku.
Św. Andrzej Bobola, zakonnik, męczennik. Urodził się 30 listopada 1591 roku w Strachocinie koło Sanoka. Pochodził ze szlacheckiej rodziny Mając 20 lat wstąpił do Jezuitów w Wilnie, gdzie odbył studia. W 1622 roku przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako kaznodzieja, spowiednik, wychowawca młodzieży w Wilnie, Połocku, Warszawie, Łomży Pińsku. Podejmował szczególne wysiłki na rzecz pojednania prawosławnych z katolikami. Jego gorliwość, którą określa nadane mu określenie „łowca dusz, duszochwat”, była powodem wrogości ortodoksów W czasie wojen kozackich przerodziła się w nienawiść i miała tragiczny finał. W maju 1657 roku Kozacy napadli na Janów Poleski i dokonali rzezi wśród katolików i Żydów. Andrzeja Bobolę pochwycili w pobliskiej wiosce. Przywleczony do Janowa, został skatowany straszliwie okaleczony a następnie na rynku miejskim powieszony do góry za nogi i dobity szablą. Relikwie Świętego odbyły szczególną wędrówkę w wyniku wydarzeń historycznych. Z Pińska, przez Połock, Moskwę (1917), Rzym, przybyły w 1938 roku do Warszawy Tutaj dzieliły losy wojenne Starówki. Od 1945 spoczywają w kościele pod wezwaniem św. Andrzeja Boboli przy ul. Rakowieckiej. Święty jest patronem archidiecezji białostockiej, warmińskiej, diecezji: drohiczyńskiej, łomżyńskiej, pińskiej, płockiej, oraz kolejarzy. W Archidiecezji Przemyskiej, święty Andrzej Bobola jest patronem Akcji Katolickiej. Kult Świętego rozwija się w Sanktuarium Jemu poświęconym w Strachocinie k. Sanoka.
Greckie imię Zofia znaczy tyle, co „mądrość”. Zofia miała mieszkać w Rzymie w II w. za czasów Hadriana I. Była wdową i miała trzy córki: Pistis, Elpis i Agape (Wiarę, Nadzieję i Miłość). Dziewczynki miały mieć odpowiednio 12, 10 i 9 lat. Namiestnik Antioch wezwał Świętą, by złożyła ofiarę kadzidła na ołtarzu bogini Diany. Kiedy Zofia stanowczo odmówiła, wyprowadzono jej nieletnie dzieci i poddano na oczach matki wyszukanym torturom. Nie załamało to wszakże bohaterskiej matki. Owszem, zdobyła się na to, że zachęcała swoje dzieci do wytrwania. Namiestnik, zdumiony takim męstwem, miał pozostawić Zofię przy życiu. Ta jednak zmarła z boleści za córkami na ich grobie.
Dzieje Apostolskie mówią, że św. Maciej towarzyszył naszemu Zbawcy od dnia Jego chrztu. Kiedy trzeba było wybrać jednego z Apostołów na miejsce zdrajcy Judasza, św. Piotr powiedział: „Trzeba więc, aby jeden z tych ludzi, którzy przebywali z nami przez cały czas, kiedy Pan Jezus działał wśród nas, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty do nas – trzeba właśnie, aby jeden z tych stał się wraz z nami świadkiem Jego Zmartwychwstania” (Dz 1, 21-22). Kandydatów było dwóch: Barsaba i Maciej; los padł na tego drugiego. Naocznymi świadkami tego zdarzenia było około stu dwudziestu ludzi. Zgodnie ze starą tradycją, którą przekazuje nam św. Klemens z Aleksandrii, a potwierdzają św. Hieronim i Euzebiusz, św. Maciej był jednym z siedemdziesięciu dwóch uczniów naszego Pana, na których później zstąpił Duch Święty. Źródła greckie podają, że św. Maciej został umęczony w Kolchidzie, krainie Azji Mniejszej, nad brzegami Morza Czarnego, na południe od gór Kaukazu.
W 1916 r. w niewielkiej portugalskiej miejscowości o nazwie Fatima trójce pobożnych dzieci: sześcioletniej Hiacyncie, jej o dwa lata starszemu bratu Franciszkowi oraz ich ciotecznej siostrze, dziewięcioletniej Łucji, ukazał się Anioł Pokoju. Miał on przygotować dzieci na przyjście Maryi.
Pierwsze objawienie Matki Najświętszej dokonało się 13 maja 1917 r. Cudowna Pani powiedziała dzieciom: „Nie bójcie się, nic złego wam nie zrobię. Jestem z Nieba. Chcę was prosić, abyście tu przychodziły co miesiąc o tej samej porze. W październiku powiem wam, kim jestem i czego od was pragnę. Odmawiajcie codziennie różaniec, aby wyprosić pokój dla świata”. Podczas drugiego objawienia, 13 czerwca, Maryja obiecała zabrać wkrótce do nieba Franciszka i Hiacyntę. Łucji powiedziała, że Pan Jezus pragnie posłużyć się jej osobą, by Maryja była bardziej znana i kochana, by ustanowić nabożeństwo do Jej Niepokalanego Serca. Dusze, które ofiarują się Niepokalanemu Sercu Maryi, otrzymają ratunek, a Bóg obdarzy je szczególną łaską. Trzecie objawienie z 13 lipca przedstawiało wizję piekła i zawierało prośbę o odmawianie różańca.
Następnego objawienia 13 sierpnia nie było z powodu aresztowania dzieci. Piąte objawienie 13 września było ponowieniem prośby o odmawianie różańca. Ostatnie, szóste objawienie dokonało się 13 października. Mimo deszczu i zimna w dolinie zgromadziło się 70 tys. ludzi oczekujących na cud. Cudem słońca Matka Boża potwierdziła prawdziwość swoich objawień. Podczas tego objawienia powiedziała: „Przyszłam upomnieć ludzkość, aby zmieniała życie i nie zasmucała Boga ciężkimi grzechami. Niech ludzie codziennie odmawiają różaniec i pokutują za grzechy”. Chociaż objawienia Matki Bożej z Fatimy, jak wszystkie objawienia prywatne, nie należą do depozytu wiary, są przez wielu wierzących otaczane szczególnym szacunkiem. Zostały one uznane przez Kościół za zgodne z Objawieniem. Dlatego możemy, chociaż nie musimy, czerpać ze wskazówek i zachęt przekazanych nam przez Maryję.
Z objawieniami w Fatimie wiążą się tzw. trzy tajemnice fatimskie. Pierwsze dwie ujawniono już kilkadziesiąt lat temu; ostatnią, trzecią tajemnicę, wokół której narosło wiele kontrowersji i legend, św. Jan Paweł II przedstawił światu dopiero podczas swojej wizyty w Fatimie w maju 2000 r. Sam Ojciec Święty wielokrotnie podkreślał, że opiece Matki Bożej z Fatimy zawdzięcza uratowanie podczas zamachu dokonanego na jego życie właśnie 13 maja 1981 r. na Placu Świętego Piotra w Rzymie.
Według św. Damazego, papieża, Nereusz i Achilles byli żołnierzami rzymskimi, przydzielonymi namiestnikowi do wykonywania egzekucji na wyznawcach Chrystusa. Na widok ich odwagi żołnierze nawrócili się i z katów stali się męczennikami. Porzucili służbę wojskową. Zostali umęczeni za wiarę i pochowani na cmentarzu przy Via Ardeatina ok. 304 r.
Inna legenda dotycząca tych męczenników mówi, że należeli do dworzan Flawii Domitylli, wnuczki cesarza Wespazjana, małżonki konsula Tytusa Flawiusza Klemensa, która przyjęła chrzest. Po straceniu konsula Tytusa przez cesarza Domicjana Flawia została wygnana na wyspę Pantellerię pod Neapolem, a potem umęczona wraz z Nereuszem i Achillesem.
Dokumenty z wieku VII i VIII potwierdzają, że pielgrzymi, nawiedzający Rzym, bardzo licznie odwiedzali także grób świętych Nereusza i Achillesa. Istniejąca do dziś bazylika pod ich wezwaniem pochodzi z wieku XIII i XIV. Relikwie obu męczenników (a także św. Domitylli) przechowuje się dziś w kościele świętych Nereusza i Achillesa w Rzymie – bazylice cmentarnej na terenie katakumb św. Domitylli przy Via delle Sette Chiese.
Urodził się w Laconi na Sardynii w 1701 roku. W wieku osiemnastu lat, podczas ciężkiej choroby, złożył ślub, że zostanie kapucynem, jeśli wyzdrowieje, ale nie dotrzymał obietnicy. Dwa lata później, po ciężkim upadku z konia, przypomniał sobie o ślubie i zgłosił się do klasztoru Buoncammino w Cagliari. Był skromnym i usłużnym bratem konwersem, który przyjął imię Ignacy. Zmarł w wieku osiemdziesięciu lat, kochany przez wszystkich i czczony od razu jako święty. Kanonizowany został w 1951 roku. Przedstawia się go jako starca w habicie kapucyńskim i z torbą kwestarza
.
Jan urodził się 6 stycznia 1500 r. w Almodóvar del Campo, w hiszpańskiej rodzinie szlacheckiej o korzeniach żydowskich. Już jako 14-latek podjął studia prawnicze na uniwersytecie w Salamance, a potem studiował filozofię i teologię w seminarium w Alcalá. Po śmierci rodziców rozdał majątek ubogim. Po przyjęciu święceń kapłańskich zaprosił do stołu na obiad prymicyjny dwunastu żebraków i osobiście im usługiwał.
Pragnął wyjechać na misje do Ameryki, ale arcybiskup Sewilli zlecił mu wędrowne misje ludowe. Przemierzał więc całą Andaluzję, katechizując dzieci i ucząc dorosłych modlitwy, a nade wszystko spowiadał. Podejrzewany o głoszenie herezji, spędził dwa lata w więzieniu inkwizycji, ale ostatecznie oczyszczono go z zarzutów i po licznych interwencjach został uwolniony. Udał się wtedy do Granady, a potem powrócił do Andaluzji.
Do historii przeszedł nie tylko jako misjonarz ludowy, mistyk, wykładowca akademicki i autor dzieł o życiu duchowym, które wysoko cenili m.in. św. Franciszek Salezy i św. Alfons Liguori.
Zmarł 10 maja 1569 r. w Montilla koło Kordoby. Jego kult zaaprobował Klemens XIII, ogłaszając go sługą Bożym w dniu 8 lutego 1759 r. Beatyfikował go Leon XIII 4 kwietnia 1894 r. W dniu 31 maja 1970 roku kanonizował go papież Paweł VI, który uważał, że Jan powinien być wzorem do naśladowania dla wszystkich współczesnych księży, cierpiących na kryzys tożsamości. 7 października 2012 r. papież Benedykt XVI ogłosił św. Jana z Avili doktorem Kościoła powszechnego, wraz ze św. Hildegardą z Bingen.
