Czytania: 2J 4-9; Ps 119; Łk 17,26-37
„Nagle przyszedł potop i wygubił wszystkich”.
Złem zarażone zostały pragnienia ludzkiego serca. Przerażająca jest także powszechność grzechu. Wobec dramatycznych wydarzeń czynimy rachunek sumienia jako Kościół, jako pojedyncze osoby. Człowiek wystawia na próbę dobroć i cierpliwość Boga. Chrystus poucza, że gdy przyjdzie czas prześladowań, to aby ratować swe życie, trzeba być gotowym, by w jednej chwili porzucić nawet dorobek całego swego życia. Zapowiada też dramatyczne rozłamy nawet między najbliższymi sobie ludźmi. Jedni wybiorą apostazję, aby pożyć trochę dłużej, ale ostatecznie pójść na zatracenie. Inni zostaną wierni Chrystusowi za cenę nawet śmierci męczeńskiej, ale zdobędą wieczność. Do tych czasów dobrze jest przygotowywać się już dziś. Sami doświadczamy sytuacji, gdy jeden małżonek praktykuje wiarę, drugi nie, gdy dzieci opuszczają nie tylko dom rodzinny, ale też Kościół i sakramenty. Musimy uczyć się ostatecznych wyzwań: za kim pójdę? Czy za Chrystusem?