Czytania: Dz 4,13-21; Ps 118; Mk 16,9-15
Ukazanie się Jezusa najpierw Marii Magdalenie, potem uczniom idącym do Emaus, pokazuje cały dramat niedowierzania świadkom. Uczniowie nie przyjmują do wiadomości, faktu Zmartwychwstania. Nie próbowali też tych informacji, które uzyskali, w żaden sposób sprawdzić. Siedzieli nadal zamknięci w Wieczerniku. Smutek, płacz, upór, brak wiary wobec tych, którzy mówią o Zmartwychwstałym.
Najpierw Jezus posyłał ludzi. Potem sam przychodzi. Gdy przyszedł, siedzieli za stołem. Wcześniej rozproszeni: pogrążeni w smutku i płaczący. Musi ich upomnieć, ich upór i brak wiary. Stawia im Jezus zadanie: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”. Potem uczniowie niejednokrotnie przekonają się ile trudności i niewiary będzie z powodu Ewangelii. Świadectwo nie będzie ani łatwe, ani przyjemne, ale konieczne.