Czytania: Dz 1,1-11; Ps 47; Ef 4,1-13; Mk 16,15-20
Jezus swoje pożegnanie z uczniami rozpoczyna od przekazania misji głoszenia Ewangelii. W Ewangelii zostało zawarte wszystko z życia i mów Jezusa, a On im słabym powierzył ewangelizację.
My sami często nie czujemy się tymi, którzy byliby w stanie nieść przesłanie zbawienia innym, a cóż dopiero całemu światu. Odczuwamy, że nie dorastamy, by cała prawda ewangeliczna dobrze zakorzeniła się w nas, a cóż dopiero iść z tym przesłaniem do innych.
Jezusowi chodzi o niesienie przesłania ewangelicznego, a nie o ludzką doskonałość. I On zaznacza, że nie ma żadnego ograniczenia w przekazywaniu tego przesłania. Prawda o Jezusie musi być przekazywana wszędzie, o każdym czasie i w różny sposób. Jezus Chrystus jest Dobra Nowiną i to On sam jest solidnym fundamentem całego przesłania. Mamy w dzisiejszej Ewangelii również dodatek, dopuszczający znaki i cuda, które zwykle towarzyszą dobrze rozprzestrzeniającemu się Słowu Bożemu. To jest działanie i moc, które odnoszą się do mocy zbawczej Jezusa. To jest ta sama moc, która w czasie ziemskiego życia Jezusa sprawiała, że opętani przez duchy nieczyste byli uwalniani, chorzy doznawali uzdrowienia, umarli powstawali z martwych. Ta sama moc teraz jest obecna we wspólnocie, która autentycznie przekazuje Ewangelię.